Niet lang geleden kreeg ik een mailtje via mijn weblog, dat weliswaar in mijn inbox kwam, maar dat ik door een gezonde dosis wantrouwen bijna als ongewenste e-mail had bestempeld. Of ik het album Slash & Laugh wilde hebben, het nieuwe album van Marble Valley, de band van voorheen drummer en nu zanger Steve West van Pavement. En of ik het dan wilde bespreken. Voor de zekerheid mailde ik even terug of Indikator Records zeker wist dat ik dat moest doen (en bovendien of ze in het vervolg de plaatjes gewoon rechtstreeks naar File Under wilden sturen). Alles goed, alles juist en zo viel niet veel later dit schijfje bij me in de bus. Nogmaals stond overal ‘ex-Pavement’ genoemd, waardoor een stempel natuurlijk al voor beluistering gedrukt was, ook al zijn er behalve West, die overigens heel aardig loom kan zingen, nog veel meer andere mensen die niets met Pavement van doen hebben. Nee, dit multinationale sextet (UK, NL en US) mag dan weliswaar indiepop maken, het is van het soort dat minder rauw en veel blijer is dan dat Pavement ooit gemaakt heeft, maar de lazy invloeden zijn duidelijk hoorbaar. Door die andere band te blijven noemen, ligt de lat misschien ook wat te hoog. Veel liedjes zijn behoorlijk origineel (vooral de afwisseling), hebben leuke teksten en kennen aardig instrument- en melodiegebruik (vooral die synths en het meerstemmige zingen voegen heel veel toe), maar halverwege de plaat zakt Slash & Laughter toch wat in. Een herhaling van zetten. Het blije “Hip Hick Hop” of “Brave Raver” zou wat mij betreft de single mogen zijn, de ballad “Flood Waters” is eigenlijk best goed gelukt, maar daar waar Marble Valley stoer en rauw wil doen, moet het nog even oefenen. Geen beroerde plaat, maar ben wel benieuwd wat er blijft hangen.
mij=Indikator Records