Bij opener “Where The Sidewalk Ends” denk ik even te maken te krijgen met een album vol semi-garagerock. Dat mag dan een flink deel uitmaken van Holdin’ Onto Trouble’s Hand, het daaropvolgende titelnummer doet me in alles denken aan Izzy Stradlin & Juju Hounds. Het is niets anders dan heerlijk sleazy bluesrock. Verderop komen er nog allerlei stijlen voorbij, waarbij je verwantschap met tal van grote namen kunt horen: John Hiatt, Little Steven, Tom Petty, Kevn Kinney, Bob Dylan, Bruce Springsteen. Zonder ooit in imitaties te vervallen, overigens. Gemene deler is wel dat het allemaal stijlen zijn die een dik stempel ‘Amerika’ dragen. Pat Todd was voorman van The Lazy Cowgirls en startte het nieuwe hoofdstuk onder eigen naam ambitieus met een dubbelaar. Opvolger Holdin’Onto Trouble’s Hand mag dan een enkel album zijn, er staan niet minder dan twintig nummers op. Je zou bijna zeggen dat het een dubbelaar op één cd is. Voor alles is dit een heerlijke collectie songs waar de liefde voor Americana vanaf spat. Of het nu met mondharmonica is, met akoestische gitaren, met flink overstuurde elektrische gitaren, het blijft puur en echt klinken. En als rock. Niet alleen in de ruigere tracks als de opener en “You’re Alone Again”, ook de rustigere songs worden nergens braafjes. Dat maakt dat dit lange album tot het eind heerlijk blijft om naar te luisteren en dat zullen weinigen hem na kunnen doen. Het is niets nieuws wat Todd te berde brengt, maar hij doet dat wel zo goed dat dat geen moment stoort. Integendeel, veel bekendere acts zullen hun stinkende best moeten doen om dit niveau te halen.
mij=Rankoutsider / Sonic RendezVous