Hoewel ik mezelf beschouw als een liefhebber van gitaarmuziek, wil ik tussendoor best wel eens wat elektronisch luisteren. Verfrissend vind ik het soms. Vaak kom ik dan uit op bands die weliswaar elektronische muziek maken, maar gevoelsmatig toch dicht tegen de rock aan zitten, zoals Portishead, Kosheen, Reprazent en sinds de laatste paar maanden ook Ratatat. Nooit eerder van gehoord, maar hun cd met de titel LP3 greep me eigenlijk vrijwel meteen. De band, bestaande uit gitarist (!) Mike Stroud en synthesizer-wizard en producer Evan Mast. Ooit zijn ze support geweest voor o.a. Interpol maar ook voor Daft Punk, en dat zegt eigenlijk alles. De symfonisch aandoende opener “Shiller” mixt prima met de Jamaicaanse sound in “Flynn”, en het poppy “Shempi” past gevoelsmatig heel goed op dezelfde plaat als waar het melancholieke, met drums doorspekte “Bird Priest” op staat, of de tabla in “Mi Viejo”. Ratatat krijgt het voor elkaar om al die stijlen bij elkaar te laten klinken als een groot, toegankelijk geheel van melodieuze en aanstekelijke muziek, die niet alleen bij liefhebbers van elektronica, maar ook bij zelfbenoemde rockliefhebbers zoals ik in de smaak zal vallen. En dat allemaal zonder vocalen en dus zonder teksten. Toch knap.
mij=XL / V2
jeugd van tegenwoordig leende hier dat bliepje voor hollereder
Het kwam me al zo bekend voor inderdaad 🙂