Richie Kotzen is een van de gitaarhelden van de reservelijst. Hij kwam bij Poison als de vervanger van de gitarist ten tijde van de successen, hij kwam bij Mr. Big als de vervanger van de gitarist ten tijde van de successen. Niet echt het fijnste moment om in te stappen. Ook zijn positie in de ranking van topgitaristen, net onder de top, is niet te benijden. Zijn solo-albums zijn vaak gevalletjes net-niet. Into The Black was een heerlijk album, maar Return Of The Mother Head’s Reunion was weer zo’n album waar het deels echt onder de maat was. Bij zijn nieuwe album Live In Sao Paolo heb ik weer dat gevoel. Doorgaans prima songs, de man kan zingen en gitaarspelen, maar het wil maar niet sprankelen. Pas ergens halverwege kom ik erachter waar het aan ligt: Kotzen is de enige gitarist op het podium. Dan kun je nog zo’n goede gitarist zijn – en dat is ‘ie -, hij is zelf ook de ritmepartijen aan het spelen. Omdat die niet overdreven gevarieerd zijn – zelfs zijn gitaargeluid is track na track hetzelfde – heb ik het na vier, vijf nummers wel gehad. In een sfeervolle zaal valt de eentonigheid misschien nog niet zo op, een cd is daarentegen genadeloos. Ook zijn rauwe bluesy stem is goed, maar niet erg veelzijdig. Dat versterkt het effect dus alleen maar. Het had allemaal prima kunnen klinken met een tweede gitarist erbij, nu gaat het ten onder aan eentonigheid. Veel in je eentje doen is mooi, maar je moet het niet overdrijven.
mij=Frontiers / Rough Trade
niet helemaal mee eens met die omschrijving van Live in Sao Paulo.
Je moet van deze muziek houden, klopt, maar als je houd van de grote bluesrock bands in minimale bezetting zal je dit wel kunnen waarderen. Een groot muzikant met dito stem. Je ziet ze zo niet vaak. Geloof je me niet, luister dan niet naar de genoemde cd maar kijk naar de DVD waarvan deze live tracks komen.
Dit is bluesrock zoals het bedoeld is.
Kijk en huiver
brrman: ik beschouw mezelf als een liefhebber van de powertrio’s. Live zul je er dan wel voor moeten zorgen dat je geluid voldoende variatie kent, en dat ontbreekt naar mijn smaak op dit album. Jammer, want ik had er beslist meer van verwacht.