Silent Rage is zo’n band waarvan ik de naam al jaren ken, maar waarvan het materiaal me eerlijk gezegd nog onbekend was. Als ik moet afgaan op Four Letter Word, het eerste studio-album na de heroprichting in 2001, zou dat wel eens een vergissing kunnen zijn. Poppy rocksongs met fraaie koortjes en prima licht sleazy gitaarwerk zijn namelijk wel aan mij besteed. Is het dan hosanna met dit album? Nou nee, ik zeg ook dat het een vergissing ‘zou kunnen’ zijn. De songs zijn namelijk soms redelijk kneuterig en weinig origineel, maar vooral de productie laat het ernstig afweten. De schuldige is ex-Guns N’Roses-gitarist Gilby Clarke. De drums zijn droog en krachteloos en ook de balans tussen de verschillende instrumenten en de zang is ehm… niet heel overtuigend. Afzonderlijk zijn partijen vaak wel goed van klank – afgezien van die dramatische drums – maar samen leidt het soms tot merkwaardige resultaten. Ze moeten nog maar eens goed naar Extreme luisteren om te horen hoe je zoiets produceert. Niet dat ze met een dergelijke productie in de buurt van Extreme zouden komen, maar het zou er in elk geval voor zorgen dat je dit album zonder ergernis kunt uitzitten. Ook met de songs blijft het een beetje behelpen: de powerballad “Close Your Eyes” is heel aardig, maar heeft dan weer een refreintje dat te lullig voor woorden is. Bovendien lijkt de keuze van de arrangementen lukraak: wel of geen achtergrondzangeressen, wel of geen synths, wel of geen tinkelend pianootje, saxofoon (!) in “Hard Habit To Break”. De gitaarsolo’s bevallen me prima, maar je krijgt het idee dat band en producer iets te snel tevreden waren met het resultaat van de songs en de productie. Allemaal 1000 strafregels:’Ik moet ideeën eerst fatsoenlijk uitwerken voor ik ze op cd uitbreng’.
mij=Frontiers/Rough Trade