Soul Doctor / Dark Sky

Van de voorgaande twee albums van het Duitse Soul Doctor was ik zeer gecharmeerd. Omdat ik een verstokte liefhebber van live-albums ben, was het dan ook feest in Huize Prikkie toen That’s Live! in de brievenbus belandde. Hop, op de iPod en luisteren. Hè? Wat braafjes! Nou ja, zo’n iPod is niet bepaald iets om de muziek te horen zoals ‘ie bedoeld is. In de cd-speler dan maar? Nee hoor, ook daar was de herkenning prettig, maar had het bij lange na niet de pit die ik verwacht had. Ligt dat aan de muzikanten? Nope, Tommy Heart zingt prima, er wordt prima gemusiceerd. Het euvel zit ‘m in de productie. De zang en drums zitten prominenter in het geluidsbeeld dan de gitaren en toetsen. Tja, en hoezeer die ook kunnen bijdragen aan een lekker rockgeluid, de gitaren zijn onmisbaar voor het rockgeluid. De rauwe kracht van de riffs, de bite van de aanslagen op de snaren, ze ontbreken te vaak op dit album. Het klinkt een beetje als een Dieter Dierks-productie. Die wist al lang geleden op dezelfde manier het live-geluid er aardig uit te persen bij menige rockband. Met dien verstande dat hij een flink deel van de ‘live’-opnamen dan ook in de studio liet opnemen. Dat idee heb ik van dit album niet, maar het is beslist niet de knaller geworden waarop ik had gehoopt. Slecht? Zeker niet. Goed? Mwah. Aardig, meer niet. Jammer genoeg.
Het tegenovergestelde gebeurt bij de AOR van hun landgenoten Dark Sky. De gitaren zijn lekker stevig en flink naar voren gehaald. Helaas blijkt Dark Sky het juist bij het songschrijven niet verder te brengen dan de grauwe middelmaat. Als ze dan qua productie ook nog eens stevig in de jaren tachtig zijn blijven hangen rest een album dat nu al gedateerd klinkt. De cover van Michael Sembello‘s “Maniac” helpt daar ook niet echt bij. U snapt het al: dit staaltje antedateren is op zich knap, maar niet knap genoeg om vaker te beluisteren.

mij=Metal Heaven / Rough Trade & AOR Heaven / Rough Trade