Swell – South Of The Rain and Snow

Ik ben niet zo van ‘het einde van de wereld’-verhalen, maar als een artiest in zijn bio schrijft ‘This was written on July 1st 2008 – 4 years and 6 months before the end of the World’, dan voelt dat toch een beetje ongemakkelijk. Die iemand is in dit geval David Freel, al sinds de oprichting eind jaren tachtig het brein achter Swell (ook wel [swell] of (swell) genoemd ooit). Maar wie kent Swell eigenlijk nog? Ik moet bekennen dat ik de band alleen ken van de tweemetersessie die ik toentertijd in de jaren negentig braaf stuk voor stuk opnam op tapes. Tot een van de cd-versies schopte de band rond Freel het niet. Hij is nu het enige overgebleven bandlid. Bijna geheel in zijn uppie nam hij South Of The Rain and Snow, het eerste Swell-album in vijf jaar tijd op. Dit album bracht hij vorige jaar low-profile en in eigen beheer uit. Het bescheiden, doch goede smaakhebbende Franse label Talitres zorgde er toch voor dat de cd tenminste hier wel in de schappen belandt. Het gaat Swell vast niet het grote succes brengen hoor, maar dat maakt iemand die zichzelf een singer/songwriter die niet kan zingen noemt vast niet heel veel uit. Toch raken de vaak eenvoudige indiefolkliedjes op South Of The Rain and Snow me. Maar dat komt dan eerder doordat ik pas deze eeuw liefhebber werd van bands als Low, Sophia en Slint, dan doordat ik al jarenlang trouwe fan was van Swell. Maar South Of The Rain and Snow prikkelt me nu wel om eens te gaan struinen door hun oudere werk. Volgens mij heb ik wat gemist en moet ik dat nog inhalen binnen nu en een kleine vier-en-een-half jaar.

mij=Talitres / Munich