Het is u vast niet ontgaan dat dit Californische duo al een tijdje flink wordt bejubeld. Dat is mooi, want zoveel aandacht krijgt psychedelische folkmuziek meestal niet, of je moet twee zusjes met getekende snorren zijn. Ik rekende vol vertrouwen op een meesterwerk. Helaas. Het punt waarop Visiter, voor mij, een gewone plaat blijkt te zijn is eenvoudig aan te wijzen. Na het fraaie intro van “Walking”, met smachtende Death Cab-vocalen en aanstekelijk banjo-getokkel, wordt er een akkoord aangeslagen dat het tweede aansluitende nummer “Red and Purple” inluidt. Ik wacht op een nieuw (open) akkoord, ik hoor het al bijna, maar nee, dit ene akkoord verandert in een ritmisch element, dat wordt versterkt door tribale percussie. Ik zeg niet dat het niet werkt, het is zelfs een van de leukere nummers, maar het was gewoon niet wat ik gehoopt had. The Dodos houden echter wél van wilde, exotische dansen en lawaai. Misschien ben ik gewoon te soft, als ik de manische moerasblues van “Paint the Rust” liever zou overslaan. Nee, doe mij dan maar “Winter”, een geslaagde Beirut-pastiche. Opvallend eigenlijk hoe snel Zach Condon navolgers krijgt, Get Well Soon had er ook al een. Ook lief is de “Park Song”, met Andrew Bird-achtige pizzicato-violen en een naïeve ‘wat heb ik vandaag allemaal gedaan’-tekst. Ondanks hun folky imago opereren The Dodos eigenlijk in hetzelfde gebied als de artrockers Born Ruffians, die met Red, Yellow and Blue een beter album afleverden.
mij=Wichita / French Kiss / V2
Lelijkste hoes van het jaar. Bah!
condoom met bananensmaakje? 😉 (visiter heet ‘t dan ook nog, ook al een lelijke titel)
Die hoes is een kindertekening, je hoeft de liner notes van het album er niet op na te slaan om dat te zien.
Jammer dat het album niet aan je besteedt is, recensent. Ik vind het lekker wel erg goed, backlash of geen backlash. The Dodos is gewoon niet voor iedereen.
kindertekening of niet, hij blijft lelijk. de kindertekeningen op mijn Unicef-kalender zijn een stuk mooier 😉
en The Dodos zijn bijzonder/apart genoeg dat het waarschijnlijk inderdaad een love of hate band is.
Het is natuurlijk allemaal zo afhankelijk van bui en smaak. Ik heb daarentegen moeite om het album van Born Ruffians te waarderen, terwijl ik The Dodos wel weer erg goed vind. OK, een hoop leentjebuur en wat herrie hier en daar, maar over het geheel genomen toch wel een verrassing. De hoes is voor mij overigens totaal nietszeggend. Voor mijn dagen als recensent ging ik nog wel eens luisteren naar een onbekende plaat simpelweg omdat het album er fantastisch of intrigerend uitzag. Dit had er niet een van geweest.