Wild Beasts – Limbo, Panto

In een ver verleden ging ik in Antwerpen naar Suske en de Wiske: de musical. Op dezelfde dag dat aldaar een beruchte hotelbrand woedde. Niks van gemerkt, maar ‘t gaf de avond wat extra melodrama. De show werd gestolen door Tante Sidonia, een rol vertolkt door een man, die opera-achtig falset zong. Ik moest er aan denken dankzij Hayden Thorphe, de piepjonge vocale krachtpatser van deze Britse band. Wat een stem! Of je rent gillend de kamer uit, of je vindt ‘t geweldig. Ik hoop dat u ook in de laatste categorie valt, want dan hoort u een zeer rijk album. Limbo, Panto zou wel ‘ns het beste album kunnen zijn dat dit jaar via Domino verschijnt. Omdat u Sidonia waarschijnlijk niet gehoord heeft, probeer ik ‘t zo: denk aan de usual suspects Jeff Buckley en Antony, maar dan piepend als de zanger van The Communards. Essentieel voor ‘t luistergenot zijn de lagere krakende regionen die Thorpe ook opzoekt. Daar klinkt hij als de zanger van The Veils, op diens meest emotionele momenten. Thorpe legt zoveel intensiteit in zijn stem, dat hij in “Woebegone Wanderers” wegkomt met een vocale hook die bestaat uit ‘hiiiiiii’. De jangly Smiths-akkoorden (zou Morrissey al fan zijn?) helpen ook wel trouwens, want ook met de muziek zit ‘t wel, eh, snor. (Freddie Mercury neuriet tevreden vanuit zijn graf) In “His Grinning Skull” hebben piraten de (eerst gecastreerde) bootsjongen een tutu en gouden oorbellen aangetrokken, voordat ze ‘m het podium opsleurden voor het jaarlijkse meezingspektakel op ‘t schip “De Smachtende Zeemeermin”. De piraten brommen zelf de achtergrondkoortjes, dat begrijpt u. En hoe heet het slotnummer, op dit musicalspektakel? “Cheerio, Chaps, Cheerio Goodbye”.

mij=Domino / Munich