Brave is het derde album van de band van Lydia van Maurik-Wever. Voordat ik de kunstig in vouwkarton verpakte CD binnen kreeg had ik eerlijk gezegd nog niet eerder muziek van Brown Feather Sparrow gehoord. Na een eerste beluistering vond ik het eigenlijk vooral niets-aan-de-hand-meisjesmuziek. Het eerste nummer van Brave begint als een slaapliedje maar het album wordt gaandeweg toch spannender. Het is op Brave vooral genieten van de mooie heldere stem van Lydia, die op enkele nummers wordt bijgestaan door Arjen van Wijk (net als haar ook This Beautiful Mess). De begeleiding is ingetogen en vooral het vioolwerk op nummers als “Brick” en “Brave” is erg mooi. Volgens de band gaan alle liedjes op Brave over mensen die op het punt staan een moedig besluit te nemen, al lijkt titelnummer “Brave” eerder een hulpkreet van iemand met beginnend Alzheimer: ‘forgive my anger when I don’t seem to remember a thing’. Een zwaar onderwerp dat eigenlijk net als alles op dit album op positieve en lichte wijze wordt bezongen. Deze lichtheid is misschien ook wel de grootste zwakte van Brave. De liedjes klinken vaak wel heel erg braaf, soms zelfs op het stichtelijke af. En daar moet je tegen kunnen. Brown Feather Sparrow levert met Brave een album vol gevoelige luisterliedjes af dat muzikaal gezien schitterend in elkaar zit maar hier en daar wel wat meer pit had mogen hebben.
mij=Volkoren / Munich
Ik had voor deze cd toch liever een vervolg van Storm op de vorige BFS-recensies gezien.
Gemiste kans.
Deze recensie zou geloofwaardiger zijn als het de recensent het verschil tussen violen en cello’s hoort.Ik lees:
De begeleiding is ingetogen en vooral het vioolwerk op nummers als “Brick” en “Brave” is erg mooi.
cello wordt tot de vioolfamilie gerekend. (dus met wat goede wil kun je viool als meer algemene term voor strijkers opvatten)