Laatst vroeg ik me al zuchtend af waarom iedere Hellcat-band zoveel op Rancid lijkt. Alsof Tim Armstrong het liefst zoveel mogelijk klonen van z’n eigen band wil uitbrengen. Ik snap er niets van. Zelfs bij de vier rockchicks van Civet moet ik onmiddellijk aan Rancid denken. Alsof Armstrong deze keer z’n best heeft gedaan om de vrouwelijke evenknie van zijn groep te vinden. Of komt het doordat ik zo bevooroordeeld als de pest ben en alleen maar hoor wat ik wil horen? Civet is namelijk net zo goed beïnvloed door Motörhead en door die andere female rockband uit Los Angeles The Runaways. De vier volgetatoeëerde dames hebben met Hell Hath No Fury een fijne niets-aan-de-hand-plaat afgeleverd. Agressief (“Bad Luck”), catchy (Son Of A Bitch) en niet al te moeilijk. Snelle punkrock die niet onderdoet voor het werk van hun mannelijke collega’s. Dat komt wel erg vaak naar boven trouwens, dat ‘kijk ons eens stoere vrouwen in een mannenwereld zijn’ mag best wel een beetje minder. Als je zelf zo de nadruk legt op je vrouw zijn – ze noemen hun eigen muziek femme fatale punkrock, ze zijn niet bang zijn om als vrouwen een door mannen gedomineerde wereld binnen te dringen – kom je ook nooit van het label girlband af. Net zomin als ze van de Rancid-vergelijking afkomen, hadden ze Armstrong ook maar niet moeten laten meeschrijven aan “All I Want”.
mij=Hellcat / Epitaph