In een niet eens zo heel ver verleden (de tweede helft van de jaren negentig) maakte David Grubbs zeven bijzonder intrigerende albums met Jim O’Rourke onder de noemer Gastr Del Sol. Grubbs was de initiator van de band die uiteindelijk een een-tweetje werd tussen deze twee bijzondere muzikanten uit Chicago. Grubbs heeft voor mijn gevoel altijd minder in de spotlights gestaan dan O’Rourke, maar zijn muziek verdient absoluut meer. Alhoewel ik zeker weer dat het grote publiek een cd als An Optimist Notes The Dusk nooit op waarde zal kunnen schatten. Deze nieuwe cd is namelijk alles behalve toegankelijk. Tenzij je, zoals ik, houdt van het onderkoelde, extreem beheerste gitaarspel zoals Grubbs hier etaleert. Helemaal als hij hierover spaarzaam en met net zoveel beheersing praatzingt. En als zijn stem en gitaar elkaar omarmen, dan raakt mij dat diep. Het openingsnummer “Gethsemani Night” is wat dat betreft de overtreffende trap. Dit komt doordat het intieme, aftastende schouwspel verder opgesierd wordt met het meest onderkoelde trompetterwerk (van de mij verder onbekende Nate Wooley) dat ik in tijden hoorde. In vier van de vijf andere nummers wordt Grubbs op drums begeleid door Michael Evans (ooit God Is My Co-Pilot). Als ze zoals in “Holy Fool Music” een up-tempo kat-en-muis-schouwspel opvoeren, vind ik het minder interessant. Doe mij maar het ingetogen “Storm Sequence”, waarin de drums veel zich veel dienstiger opstellen.
mij=Drag City / Munich