De Kift – Hoofdkaas

Ik zing, ik drink, ik lach, ik dans
terwijl mijn harte weent.
Mijn ogen schitteren in wilde glans
terwijl mijn harte weent.
Het duurt nog even, maar dan heb ik De Kift‘s Hoofdkaas dubbel. In mijn brievenbus viel de smaakvolle veloursversie. Maar vanzelfsprekend moet ik als notoire verzamelbeest de luxe uitvoering ook hebben, want er is geen band in Nederland die meer werkt van zijn releases maakt dan De Kift. Dat moet aangemoedigd (en gefinancierd) worden, dus ik trek volgaarne de knip. Bovendien: het is nog meer feest dan anders in de Zaanstreek! De Kift bestaat namelijk twintig jaar. En dat moet gevierd worden. Ik vind het wonderbaarlijk hoe zanger Ferry Heyne elke keer weer de mooiste teksten weet op te lepelen. Goed, hij heeft voor deze gelegenheid zelf maar ��n tekst vertaald (“Zilverstuk”, oorspronkelijk van Louis Lantz), maar alleen al voor het verzamelen van al deze mooie teksten en door ze op muziek zetten zou ik ’em op mijn blote knieën willen danken. Dan vraag ik me weer af waarom ik zelf nooit dit soort literatuur lees, want ik vind het prachtig. Neem alleen al de bewerking van “De Eeuwige Bewonderaar” van Samuel Beckett dat als ingrediënten basgitaar, 3 gitaren, 2 trombones, autocircuit, zang, trompet heeft. Inderdaad een autocircuit, je leest het goed. Het hoe en waarom zal ik niet verklappen verder, maar ik vind het een vrij briljante vondst. Dreigend en indringend is “Rivier”, een uit het Engels vertaald door wijlen Willem Wilmink. Verder is er natuurlijk vaak de bekende, sublieme combinatie van warm koperwerk met staccato punky gitaren. Al worden die laatste ook vervangen door akoestische (in de vertelling “Portiek”) of guitarr�n (“Zilverstuk”). Ach, eigenlijk zijn het stuk voor stuk weer fraaie kunststukjes van dit onverwoestbare collectief.

mij=V2