DIT / Qrio

Het duo Moira Mirck en Goran Konjica, die samen Dit vormen, volgen hebben geen flauw benul waar de gebaande paden liggen. De paden die Beefheart en Zappa ook dikwijls betraden. Normaal plaveisel heeft DIT nog nooit onder de voeten gevoeld, en ik denk dat ze daar ook nooit zullen komen. Dat durf ik wel te concluderen na het beluisteren van hun de Dissolving Images Of Idiotic Ambitions. Op zijn zachtst gezegd is dit tweede album van de band nogal een bizarre luisterervaring. Bijzonder is dat ze zo maar niemand minder dan Steve Albini hebben weten te charteren voor het opnemen van deze cd. Die heeft wel een zwak voor eigenwijze vrijdenkers. De productie van Dissolving Images Of Idiotic Ambitions is dus ook gortdroog. Maar het past wel bij de absurde geluidsschetsen die DIT je voorlegt. De grap is eigenlijk dat zodra ze de begaanbare paden beginnen te benaderen, ik ze minder interessant begin te vinden. Het bijna normale nummer “Can’t Go Wrong” met ijzingwekkend gegil van Moira en vertederend – dat dan weer wel – Engels van Goran bevalt me het minst. Doe mij maar een absurde geluidsschets zoals het negen minuten durende “Mezzaluni Uno” dat bol staat van de spanning.
Na zo’n trip in de achtbaan is het wel even fijn om weer wat vastigheid onder de grond te hebben. Daarvoor ben je bij Qrio aan het goede adres, al is het zeker niet zo dat de band dertien in een dozijn rock maakt. Papercuts, hun vierde sinds 2001, heeft de band uit Den Haag laten opnemen door stadsgenoot Henk Koorn. Hij heeft gezorgd voor een helder, maar vet geluid. Dat past wel goed bij de grotendeels uptempo indierock die Qrio laat horen. Het zorgt ervoor dat noisy passages zoals in “You Know They Know” ook behapbaar blijven. Alleen de drums vind ik een beetje te dof klinken, maar dat zal een kwestie van smaak zijn. Frontman Michiel Siebelink heeft een sterke, maar niet erg onderscheidende, stem. Belangrijkste is echter dat hij niet het onderspit delft in de grotendeels uptempo nummers. Dat is wat mij betreft het enige manco van Qrio, ze variëren me net wat te weinig in tempo. Pas bij het beklemmende “Superhighwaymotel” zakt het tempo een beetje, maar dat ligt zo zwaar op de maag dat tot rust komen er ook niet echt in zit. Wat dat betreft is het afsluitende en meest ingetogen nummer van de plaat “Recovery” prima getiteld, maar tegelijkertijd is het ondanks het apocalyptische einde zeker niet de sterkste track van de plaat. Qrio gedijt blijkbaar het beste in de hogere versnellingen.

mij=Eigen Beheer & Eigen Beheer