Op papier ziet het er zo mooi uit: onderkoelde jazz, ambient, post-rock, experiment, Scott Walker. Zo maar wat dingen die in me opkomen bij beluistering het album van dit Duitse kwartet. Heaven And heten ze. Intrigerende naam, en intrigerende muziek. Zou het moeten zijn. Is het niet. Geen moment wil het boeien. Dronende, percussierijke liedjes met ambientsferen zouden een recept voor succes moeten zijn, maar de muziek haalt nauwelijks een voldoende. Saai, spanningsloos, en vooral te cerebraal. Bedachte moeilijkdoenerij met een kil laboratoriumgeurtje er omheen hangen. Als Einstürzende Neubaut Alexander Hacke dan ook nog eens twee liedjes om zeep helpt met zijn Walker/Bowie-achtige gecroon (laat dat dan over aan de echte meesters) wordt alle overgebleven luisterplezier met chirurgische precisie uit je lijf gezogen. Mensen met masochistische neigingen weten nu wat te doen.
mij=Staubgold / Konkurrent