De verloren zoon is terug. Zanger Matt Barlow behoort weer tot Iced Earth. Na zijn uitstapje bij de politie van Georgetown, Delaware en de terugkeer in de muziekwereld via Pyramaze is hij weer helemaal terug op de plek waar hij, en volgens velen, alleen hij, hoort te staan. Vele fans van het eerste uur zullen daar dolenthousiast over zijn. Het moment van terugkeren is echter wel heel opmerkelijk, namelijk halverwege het uitbrengen van het tweeluik Something Wicked. Het verhaal dat in 1998 begonnen is op het album Something Wicked This Way Comes. Deel een, Framing Armageddon, is nu dus door Tim “Ripper” Owens gezongen en deel twee, The Crucible Of Man, door Matt Barlow. Een rare gewaarwording bij zo’n twee-eenheid. Maar goed, zo gaan die dingen. The Crucible Of Man gaat gewoon verder waar Framing Armageddon opgehouden was. Het is een zeer solide album geworden met de uitermate kenmerkende sound van Iced Earth. Echter het komt op het eerste gehoor zo solide over waardoor het gevaar om de hoek loert dat het te vertrouwd klinkt en te weinig vernieuwend en verrassend. Hierdoor heb ik een gevoel dat ik net die kracht en energie mis, net als het voorheen veelal aanwezige bombastische en meeslepende ritme en de spanning in de nummers. In vergelijking met Part 1 zijn de vocalen op Part 2 een stuk minder agressief en ontbreekt op dit album een nummer dat er uit spat zoals “Ten Thousand Strong” dat wel deed. Part 2 heeft wel van die momenten, maar ze zijn wat subtieler en je moet het album wat langer op je in laten werken. En laat het duidelijk zijn dat Iced Earth hiermee een goed en zeer degelijk conceptalbum heeft afgeleverd.
mij=Steamhammer / SPV / CNR