In de zomer van 2004 liep ik over de campus van Berkeley University naar Sproul Plaza. Een historische plek, want hier was het dat veertig jaar daarvoor Joan Baez “We Shall Overcome” zong en een studentendemonstratie aanvoerde. In de jaren erna zou dit plein en de aangrenzende Telegraph Street met zeer grote regelmaat demonstranten zien die een andere, betere wereld wilden. Is dat gelukt? Geen idee, want we kunnen niet voorspellen wat er gebeurd zou zijn zonder die demonstraties. In elk geval was er in 2004 niets dat herinnerde aan die roemruchte jaren zestig. Hetzelfde gold voor Joan Baez. Ooit was ze het boegbeeld van de geëngageerde folkies, de dame die een jochie dat zich Bob Dylan noemde het podium op kreeg. Waar is ze in 2008? Ze maakt nog wel platen, maar de aandacht die ze ooit had, is verdwenen. En dat dat onterecht is, blijkt uit Day After Tomorrow. Samen met Steve Earle nam ze tien tracks op (tezamen ongeveer vijfendertig minuten: LP-lengte) en de ‘hardcore troubadour’ zorgde voor een typisch Earle-geluid: warm, stoer en toch akoestisch. Alle tien tracks zijn covers, drie ervan geschreven door Steve Earle. De andere liedjes komen van onder meer Tom Waits (de titeltrack), Patty Griffin (“Before Mary”) en Elvis Costello (“Scarlet Tide”). Ze heeft nog steeds die mooie vibrato in haar stem en hoewel er nauwelijks sprake is van politiek, klinkt in Day After Tomorrow wel degelijk noodzaak door.
mij=Proper / Rough Trade