Het lijken muziekstijlen die niet te verenigen zijn: primitieve blues, avant-gardistisch gitaarlawaai, modern klassieke muziek en elektronica. Toch komen ze bij elkaar in de biografie van John Fahey. Ooit een revolutionair finger-picking gitarist, platenverzamelaar, groot kenner van de wortels van de blues, ontdekker van beroemde muzikanten (Leo Kottke bijvoorbeeld), maar ook liefhebber van modern-klassieke muziek, abstracte noise en daarnaast nog schilder en schrijver. Sommige mensen kunnen alles, behalve een gelukkig leven leiden, zo lijkt het. John Fahey’s leven werd, vooral in de jaren zeventig, getekend door ellende, mislukte huwelijken en later zelfs een ernstige ziekte. Toen hij in 2001 overleed was hij weliswaar weer enigszins in de belangstelling terecht gekomen, ‘herontdekt’ door mensen als Thurston Moore en Jim O’Rourke, maar het grootste deel van zijn oeuvre bleef vergeten. Ook met de rerelease van de twee singles die samen The Mill Pond EP & Collected Paintings heten zal daar weinig verandering in komen. De mengeling van gitaarwerk, abstracte noise en onverstaanbare stemgeluiden zal niet voor meer dan een klein publiek aantrekkelijk zijn, hoe fascinerend de vier tracks ook zijn. Als bonus is er bij deze cd een boekje met een keuze uit zijn beeldende werk bijgevoegd. De abstract-expressionistisch aandoende schilderijen en collages passen wel goed bij de muziek: donker, met hier en daar opflakkerende kleuren. Maar de afbeeldingen zijn helaas fletse foto’s die niet meer dan een indruk geven van het werk. Hiervoor geldt nog meer: voor fans en fijnproevers.
Mij=Important Records / Konkurrent
Tsja. Heb deze een tijdje terug geprobeerd (zat denk ik in de 3voor12 luisterpaal). Dat is inderdaad geen makkelijke kost. Pfoe. Ik hou an sich wel van Faheys wat toegankelijkere werk en al helemaal van Leo Kottke (dat heeft me me wel een paar gitaarjaren bezig gehouden….). Maar deze cd was me toch iets té