Metronomy – Nights Out

Sinds een week huur ik een etage in hartje Nijmegen, tegenover museum het Valkhof. En het lijkt gek genoeg wel of ik daar muzikaal gezien een cultuurhistorische slag van meekrijg. Ik kocht deze week het album 154 van de band Wire (uit 1979!), een band waar ik schandalig genoeg nog nooit iets van gehoord had, ondanks dat er bij de Subjectivisten wel vaker naar verwezen is. 154 is een plaat die tegelijkertijd pop is maar ook spooky, gestrest en intrigerend, een soort Interpol in de dop. Het gekke is dat de enige andere plaat die ik kocht deze week, het tweede album Nights Out van het Londense elektropoptrio Metronomy, wel wat weg heeft van Wire. Daarop vind je namelijk dezelfde eigenaardige combinatie van vervreemdende gitaarelementen (“My Heart Rate Rapid”) en wat sip gezongen teksten (“Back on the motorway”). Qua gear zou je de groep kunnen scharen onder de elektroclash-revival van de laatste jaren (Digitalism, Pendulum), maar artistiek is het veel (véél) meer een broertje van een clownesk popbandje als One-Two of Hot Chip, getuige de blije popsingles “Radio Ladio”, “Heartbreaker” en “Holiday” (geweldig, die chaotische intro!). Metronomy’s IDM-debuutplaat Pip Paine maakte Joseph Mount in 2006 nog in zijn eentje, net zoals zijn vele remixen, maar Nights Out is een compleet ander verhaal. Het is waarschijnlijk niks voor in een disco, er staan nul ‘bangers’ op de plaat. Maar wat een fris spiegelend, donker geluid in deze decadente elektrotijd! Een welkome middelvinger aan de platgetreden paden.

mij=Because