Novastar – Almost Bangor

Bespaar je de moeite om op te zoeken in een woordenboek wat Bangor is, je zult het niet vinden. Je moet hiervoor Google Earth of een andere digitale kaartenbak opstarten of een fijne atlas uit de kast. Bangor is namelijk een plaatsje op een eiland vlak voor de kust van Frankrijk waar Joost Zweegers een deel van de liedjes schreef voor deze nieuwe, derde cd van Novastar. Waar het symbool voor staat kun je later deze week lezen in een interview op File Under. Het verschil tussen Almost Bangor en Another Lonely Soul is er bijna een van dag en nacht. Zo ongeveer alle bombast en tierlantijnen die Another Lonely Soul voor mij ook prachtig maakten zijn verdwenen. Maar nu die voor een groot deel verdampt zijn vind ik Joost’ muziek minstens zo fraai, zo niet nog fraaier. Opmerkelijk is dat Zweegers veel minder piano gebruikt dan op zijn eerste twee platen. Toch is het pianoballade “Sundance” dat ik misschien wel het mooiste liedje vind dat ‘ie tot nu toe schreef. Aan variatie is op Almost Bangor – ondanks zijn korte duur van iets meer dan 36 minuten – geen gebrek. Zonder dat het overigens een doldrieste rit in een achtbaan wordt. Een deel van de liedjes had zo op zijn debuut uit 2000 gekund. Niet raar natuurlijk als je teruggaat naar je roots. Opmerkelijker vind ik dat ik in “Weller Weakness” aan een band als (het Hogarth) Marillion moet denken, in “Bangor” aan held Jason Falkner en in “Wings on Me” zelfs aan Gino Vanelli. Maar het vormt in combinatie met de meer akoestische liedjes als “Mars Needs Woman” en het pure “Maving Waves” een prachtig geheel. Daarom is het ook zo prettig dat de plaat zo kort duurt, kun je ’em lekker vaak draaien.

mij=EMI