Ik zat al min of meer klaar om RC2 af te doen als een leuke Saga-kloon met een vleugje Transatlantic, toen ik ergens halverwege ineens een zwaar klassiek themaatje hoorde. In “El Diablo Suelto” gaan de heren loos, en hoe! Met deze track zou geen van de progrockgiganten een slecht figuur slaan. Even later volgen er stukjes flamencogitaar en andere Latijns-Amerikaanse klanken. Dat is niet onlogisch, want de heren wonen weliswaar in Spanje, maar ze komen uit Caracas, Venezuela. Wat wel onlogisch is, is dat ze dat niet eerder doen, want plots is het niet alleen onderscheidend, maar lijken ze er zelf ook meer plezier in te hebben. Nou ja, het voordeel is dat het album gaandeweg beter wordt, en da’s beter dan gaandeweg inzakken, zullen we maar zeggen. De vergelijking met Saga is in de eerste plaats het gevolg van de zangstijl van Felix Duque. Wie dacht dat Saga’s Michael Sadler een acquired taste was, moet maar eens naar deze Duque luisteren. Wat nasaler dan Sadler en met wat minder inhoud en derhalve een scherpere klank is Duque een acquired taste in het kwadraat. Geen slechte zanger, dat zeker niet, maar wel een die je moet liggen. Dat neemt niet weg dat RC2 – met name op de tweede helft van het album – een fraai potje prog neerzet, ergens tussen Saga, Yes en Marillion met toch een eigen smoel. Voor het volgende album meer van die eigen stijl laten horen en het komt helemaal goed met RC2.
mij= ProgRock / Bertus