Een cd met filmmuziek bespreken is lastig, want goede filmmuziek hoeft nog geen goede cd op te leveren. Of Requiem van Scott Hull goede filmmuziek bevat is een niet te beantwoorden vraag, omdat de muziek nooit gebruikt is voor de film waarvoor hij aanvankelijk is geschreven. Blijft de vraag over of het een goede cd is. Het is in ieder geval een ongebruikelijke cd voor een man die de wereld heeft verrijkt met bands als Pig Destroyer en Agoraphobic Nosebleed, en die niet te vergeten een tijdelijk lidmaatschap van Anal Cunt op zijn cv durft te zetten. Hier pakt hij de zaken anders aan. Ambient heet het volgens de promo-cd, en wat dat in de praktijk betekent is dat er in ruim 35 minuten voornamelijk traag uitgesponnen toetsen en een enkel minimalistisch gitaartje voorbij komen kabbelen. De meeste stukken zijn alweer voorbij voor ze goed en wel begonnen zijn, waardoor Requiem erg fragmentarisch overkomt. Daar waar Hull zijn composities toestaat langer dan drie minuten te duren, wordt het echter stroperig en saai. Een enkel uitstapje naar Jan Hammer-achtige jaren-tachtig-disco (“Viasta All’ospedale”) doet erg gedateerd en vooral amateuristisch aan. De cd eindigt met een 14 minuten durende soundscape (bah, wat een woord, maar hier wel het enige juiste) die geheel nieuwe betekenis geeft aan de term ‘overbodig’. Hull is zelf erg tevreden over het werk, en ik heb veel fans hun bewondering horen uiten dat hij ook zo ver buiten zijn reguliere genre weet te imponeren. Dat hij die stap waagde, vind ik toe te juichen. Jammer alleen dat hij heeft gekozen voor een genre dat zijn hoogtijdagen zo’n 20 jaar geleden kende en waarin hij simpelweg geen overtuigende of serieus te nemen speler is.
mij=Relapse / Rough Trade