Stereolab – Chemical Chords

De muziek van Stereolab heeft iets onmetelijk vrolijks. Ook bij de eerste tonen van Chemical Chords kreeg ik meteen de neiging het veld in te huppelen, bloemetjes te plukken en een boom te knuffelen. Het is onmogelijk om bij de muziek van Stereolab stil te blijven zitten. In ieder geval zal er altijd wel een voet of een duim meetappen op de deuntjes van deze unieke band. Eigenlijk biedt Chemical Chords niets nieuws onder de zon maar dit zal de liefhebbers van Stereolab worst wezen. Meer van hetzelfde is in het geval van Stereolab gewoon prima. Lætitia Sadier zingt weer als vanouds haar Franse rijmpjes, de orgels, strijkers en blazers rammelen weer keihard uit de speakers en de band klinkt eigenlijk nog net zo fris en enthousiast als op hun debuut uit 1992. Opvallend is wel dat alle nummers vrij kort zijn, gemiddeld zo’n drie minuten. Dat was op hun meer experimentele werk in de jaren negentig hele andere koek. Dit is dan ook wel het meest avontuurlijk aan de plaat, want verder verloopt alles gewoon volgens het beproefde Stereolab-concept. Ook zijn alle songtitels weer ouderwets mysterieus, zoals “Self Portrait with Electric Brain” en “Fractal Dream of a Thing”. Na dertien uptempo, poppy nummers eindigt met afsluiter “Vortical Phonique” de plaat nogal in mineurstemming. Het lijkt wel of ze zelf een beetje moe zijn geworden van alle vrolijke noten die voorafgingen. Chemical Chords is een sterke plaat van een band die vooral heel erg zichzelf is gebleven.

mij=4AD / V2