Ik heb ‘t gevoel dat ik ‘t hele jaar bij elke Amerikaanse release verzucht dat ‘t eerder Brits klinkt. En ik hoor toch liever Replacements– in plaats van Kinks-invloeden. The M’s komen uit Chicago en Real Close Ones is hun derde album. Voorheen werden ze, zo lees ik ook maar op internet, vaak vergeleken met de glamrock van T.Rex. Hier vind ik ze eerder eclectisch als Nick Lowe op zijn semi-klassieker Jesus of Cool. Een olijk deuntje als “Breakfast Score” had daarop geen slecht figuur geslagen. Een stuk leuker is de Flamings Lips-achtige dreampop in “Pigs Fly”. Helemaal geslaagd, sterker nog, een waar ‘onder de drie minuten’-poppareltje, is “Papers”. Denk aan een lo-fi versie van Midlake, wat (automatisch?) een vleugje Grandaddy bevat. Het begint daarna op een popquiz te lijken: waar heb ik dit eerder gehoord? “Get Your Shit Together” is een Stereophonics-pubrocker: “I wanna know what it feels like to make our own ends.’ “Ultraviolent Men” heeft de quasi-desinteresse van The Strokes en “Naked” is er een voor Harry Nilsson. Valt toch wel mee met die Britse invloeden, zegt u misschien. Ik gooi ‘t dan maar op de overheersende sfeer. En anders kan ik nog wijzen op “Impossible View” dat in de langzame gedeelten lekker psychedelisch op zijn Gomez‘ tript. Allemaal leuk en aardig en prima meezingbaar als de plaat speelt, maar uiteindelijk ontbreekt (goh, verrassend) een eigen smoel. Een album om je schouders bij op te halen.
mij=Polyvinyl / Sonic