V.O. – Obstacles

V.O. betekent ‘version originale’ lees ik ergens. Ik heb geen bio, kreeg het album van iemand die vroeger werk van Boris Gronemberger heeft uitgebracht. Nu zitten Boris en bandleden met V.O. op indielabel Matamore. Boris zelf drumt ook nog bij Raymondo en Soy Un Caballo. Hij doet best veel, al zou je dat niet zeggen als je de muziek van V.O. hoort. Obstacles staat vol met heel rustige, sferische, soms haast ambient, muziek die telkens opnieuw prachtig is opgebouwd. Gronembergers stem doet je denken dat hij elk liedje voor jou persoonlijk zingt, bij je thuis op de bank. Of bij hem op de bank. Niet alledaagse blazers (want bijvoorbeeld klarinet en fluit in “Constant Changes”), elektronica en strijkers passen telkens erg goed in de melodielijnen en toch zijn de arrangementen nergens voorspelbaar of cliché. Bijna elk liedjes heeft, net als met die klarinet en fluit in het begin, verrassende elementen. Zo is “The Date” een aardig samenspel tussen synthesizer en zang en laat het meest singer-songwriterachtige liedje “Green Snow” meteen een bijzonder verstild achtergrondkoor (of is het toch een instrument?) horen terwijl ijzige claps (net als eerder op misschien handgeklap?) als een metronoom een weinig gevoelig ritme laten horen, dat mooi vult en niets afdoet aan het zeer gevoelige en warme lied. Ik ben erg verrast door dit album en ik ben al helemaal verrast dat ik het zo mooi vind. Dat komt omdat er veel gebeurt. En dat wordt alleen maar meer naarmate ik het album meer luister. Mooi is het. Erg mooi.

mij=Matamore