Onlangs schreef ik nog dat ik Bløf vooral leuk vind om hun up-tempo liedjes. En jottem, ik kan mijn geluk niet op want Bløf komt met een pure herfstplaat, genaamd Oktober. En met pure herfstplaat bedoel ik de meest zwaarmoedige en donkere plaat uit de geschiedenis van de Nederlandstalige popmuziek. Want naar het schijnt ging tijdens het schrijven van het materiaal voor deze plaat door een periode van diepe ellende en viel de band in een zwart gat na het eindeloze en succesvolle Umoja-project. Titels als “Donkerrood” en “Van veraf was het zo mooi” zijn met deze wetenschap al een voorbeeld hoe melancholisch dit album is geworden. Het grappige is; Bløf komt er mee weg. Ieder andere band die een heel nummer zou wijden aan een overleden hond (“Labrador”), zou misschien weggehoond worden. Maar Peter Slager weet het zo poëtisch te schrijven dat je aan het einde van het nummer zelf met tranen in je ogen staat. Maar het zijn dus vooral ballades die de boventoon voeren op dit album. Met de piano van Bas Kennis en hier een daar een strijkerpartij als belangrijkste elementen. Als enige wijkt “Wij geloven nergens in” hiervan af door een stuwende drumpartij, die het tempo iets opvoert. Hoogtepunt is echter het derde duet met Sarah Bettens (de andere zijn het eerder genoemde “Van veraf was het zo mooi” en “Labrador”), “Hoe lang blijf je binnen”. Sarah moet vaker in het Nederlands zingen. Toch mis ik het rockgevoel op deze plaat en dat maakt het voor mij net niet af. Daarom is het goed om te weten dat dit album onderdeel is van een tweeluik. In april 2009 volgt het minder zware April. En ik vermoed dat ik die vaker ga draaien. Deze is toch vooral voor de eenzame avonden na vier glazen wijn. En ik drink helaas geen wijn.
mij=EMI
net niet zo zwaarmoedig als celine dion
nou paul, celine dion is ook heel erg zwaarmoedig hoor alleen heeft die een tekstschrijvert die begrijpelijke teksten schrijft voor mens en dier.
de meest zwaarmoedige en donkere plaat uit de geschiedenis van de Nederlandstalige popmuziek !!???
de meest zwaarmoedige en donkere plaat uit de geschiedenis van de Nederlandstalige popmuziek !!???
was ik maar alvast dood.
“En ik drink helaas geen wijn” 😀 lol!
Celine is dan ook net weer iets minder donker dan http://www.fourteentwentysix.com 😀
/spam uit
Ik word anders altijd behoorlijk depressief van Blof.
Nu je het zegt reinier. De laatste keer dat ik Blof op de radio hoorde pleegde de cavia zelfmoord.
“Ieder andere band die een heel nummer zou wijden aan een overleden hond (“Labrador”), zou misschien weggehoond worden.”
Erm, het nummer gaat niet over een overleden hond… Dat doet de titel wel suggereren, maar misschien is het slim om het nummer nog wat keren te luisteren. Verder is het inderdaad een relatief zware plaat, desalniettemin, erg mooi. Ik hoop wel dat April een at vrolijkere plaat wordt.
Ik vond vroeger de tweede plaat (die blauwe) best aardig, sentimentele cheapo die ik ben. Tot ik in de gaten kreeg dat dat niet hoort.
(Acda en De Munnik zijn nog 90 graden erger trouwens)
En trouwens, jullie missen Danny’s ironie: “Deze is toch vooral voor de eenzame avonden na vier glazen wijn. En ik drink helaas geen wijn.”
Zeg Petert, sinds wanneer trek jij je iets aan van wat niet hoort 🙂
Jammer dat er geen TMF award is voor “meest monotome zangstem”, want die pakken ze!
Of bestaat ie wel?
Gecondoleerd George, met je cavia.
@ Mam
‘Meest monotome zangstem’ gaat al naar Borsato, samen met de TMF award voor ‘meest onoriginele album ooit’ 🙂
Ik vind Oktober een erg sfeervol album, klopt precies als je met dit ruk weer naar buiten kijkt!