Americana. Tex-mex. Mariachi. Spaghettiwestern. Roots. Broeierig. Woestijnmuziek. Het is verleidelijk om alle cliché’s over de muziek van Calexico maar weer eens uit de kast te halen. Voor een groot deel zou het ook wel terecht zijn want al deze ingrediënten zijn ook weer ruimschoots aanwezig op Carried to Dust. Waar voorganger Garden Ruin uit 2006 door velen als stijlbreuk met het verleden wordt gezien, keren Joey en John op dit nieuwe album weer terug op het vertrouwde nest. Is het dan weer helemaal business as usual voor Calexico? Ja en nee. Aan de ene kant klinkt Carried to Dust heel erg vertrouwd maar daarnaast zorgt een groot aantal gastmuzikanten voor de nodige variatie. John en Joey zijn weer thuis maar geven wel meteen een feestje voor vrienden en bekenden. Afgezien van op het Spaanstalige “Inspiración” wordt het niet echt een knalfuif, maar eerder een smaakvol en ingetogen wederzien na lange afwezigheid. Burns vertelt hierbij verhalen over ontmoetingen en indrukken opgedaan tijdens zijn vele reizen met Calexico, zoals op de indrukwekkende opener “Victor Jara’s Hands”, een eerbetoon aan de in 1973 vermoorde Chileense dichter en zanger Victor Jara. De vurige stem van Jairo Zavala op dit nummer en Pieta Brown’s countrysnik op het duet “Slowness” vullen Joey Burns’ fluisterende zang perfect aan. Op het eerste gehoor klinkt Carried to Dust als gewoon weer een ouderwets goed Calexico-album, maar mede door de gastbijdragen is het wel een van hun beste en meest avontuurlijke releases geworden.
mij=V2