Het gebeurt vaker dan me lief is, dat ik een beetje rondstruin op internet en dat ik weer eens struikel over een ‘geleende’ foto van File Under. Laatst gebeurde het zelfs met een foto gemaakt door mij. Toen ik vriendjes wilde worden met Castanets, zag ik een wel heel bekende foto bij zijn profiel. Een die ik nam bij het prachtige concert dat Raymond Raposa gaf in Ekko. Ik vond het nog wel leuk, maar ik kan me voorstellen dat fotografen er af en toe moe van worden dat hun foto’s zomaar overal rondzwerven. In dit geval kreeg ik als compensatie de nieuwe Castanets-cd, City Of Regue, daarom vond ik het allemaal verder wel best zo. Stiekem ben ik, sinds ik zijn eerste cd Cathedral hoorde, namelijk best fan van Raposa. En City Of Refuge versterkt dat gevoel alleen maar verder. Maar wel op een ongemakkelijke manier. Want het is nou niet bepaald zo dat Raposa er prat op gaat fijne gemakkelijke mee-lalbare liedjes te schrijven. Nee, in zijn liedjes draait om Raposa’s melancholische, op het valse af, jankende gitaar is en zijn scherpe afgeknepen stem. En dat geeft mij altijd een prettig onprettig gevoel. En dat is op deze cd misschien nog wel sterker dan voorheen. Het is ook niet raar als je weet dat Raposa de plaat opgenomen heeft in een somber motel in het volgens mij behoorlijk desolate plaatsje Overton in Nevada, een kilometer of honderd van Las Vegas.
mij=Asthmatic Kitty / Konkurrent