De laatste keer dat Chris Rea in de hitlijsten stond hier in Nederland is dik een decennium geleden. Het was met “Disco la passione” een duet tussen hem en Shirley Bassey. Daarvoor was hij twintig jaar lang een frequente hitscoorder. Ik moet bekennen dat ik nooit zo heel veel met Rea had. Dat veranderde pas toen hij met Stony Road op de proppen kwam. Dat vond ik echt een prachtig mooi album, waarop Rea eindelijk eens de muziek maakte die het dichtst bij zijn hart lag: de blues. Dat daarvoor een ernstige ziekte aan te pas moest komen was weer wat minder. Maar het resultaat mocht er zijn. Dat mooie album overtrof hij nog met Blue Guitars, een 11(!) cd’s tellende ode aan de blues. Raar genoeg ging ik na die tijd met terugwerkende kracht zijn oude werk toch wat meer waarderen. En als ik het zo achter elkaar hoor op de verzamelaar Fool If You Think It’s Over (waarop overigens niet alleen het duet met Bassey, maar ook een boel van zijn andere hits ontbreken), dan vraag ik me bijna af waarom ik altijd zo’n semi-hekel had aan Rea. Want in retrospectief zijn songs als “Josephine”, “On The Beach” en “Fool If You Think It’s Over”, helemaal nu Rea ze voor deze compilatie in een nieuw jasje gestoken heeft, best oké. De stem van Rea is rasperiger geworden met de jaren (al dan niet als gevolg van medicijngebruik) en zijn gitaarspel op deze zes nieuwe versies is net wat venijniger dan op de oorspronkelijke versies uit de jaren 70/80 en sluiten ze prima aan op nummers als “Someday My Peace Will Come” van Stony Road. Blijkbaar vond Rea zelf ook dat zijn liedjes wat meer pit verdienden dan toen. De hitparades zal hij er denk ik alleen niet meer mee halen, maar voor Rea’s fans, die in onzekerheid leven of er überhaupt nog wel een nieuw album van zijn hand zal verschijnen, zijn alleen die zes heropnamen een aangenaam zoethoudertje.
mij=Edel / V2
Die semi-hekel is zo te verklaren. Wacht maar tot de maand december en in elk winkelcentrum “Driving home for christmas” uit de speakers schalt.
Ik vond Road to Hell en Auberge eigenlijk ook al prima plaatjes.
Ik was kennelijk een liefhebber van ‘t eerste uur en kocht al zijn elpees (;-o). Water Sign heel uitstekend te pruimen (relaxt!) en ook bijvoorbeeld on the beach. In Vredenburg zag ik (eind jaren ’80?) een heel goed concert van ’em. Zijn eerste complilatie New Life through old Windows vond ik verschrikkelijk. Alle originelen waren zoetgevooisder en nietzeggender geworden. Hopelijk is deze nieuwe CD beter? En ach……als je slim bent maak je één populaire kerstplaat en je wordt nooit meer vergeten, terwijl je zoveel mooiers hebt gemaakt: Jona Lewie, Slade, Fay Lovski, Chris Rea, Youp en ja, zelfs de nabestaanden van John Lennon worden er jaarlijks aan herinnerd.
@Eric: Dat was typisch zo’n product (of gedrocht zo je wilt) van de jaren 80. Dat zou Rea denk ik geen tweede keer gebeuren.
@Eric: vergeet vooral Wham niet 😉
Ik vond Blue Guitars heel fraai, en ook al fraai vomgegeven. Deze recensie maakt me wel benieuwd naar zijn gepimpte versies van oude hits.
Ik had Wham! juist weer weggehaald omdat ik schreef dat de bewust wel genoemde artiesten zoveel mooiers hadden gemaakt. Dan ben je bij Wham! wel erg gauw klaar, Club Tropicana misschien?
Smaken verschillen natuurlijk, maar je noemde nota bene Youp wel? Ik luister nog steeds met veel plezier naar oudjes als Wham Rap, Young Guns, maar ook naar Everything She Wants, Edge of Heaven, Bad Boys, I’m Your Man, ja, zelfs naar Wake Me Up Before You Go Go. Och, zoveel herinneringen!
Lalala, dadada Yeah, yeah , yeah! 🙂
Ah, een kenner!
Ik heb meer jeugdzonden dan mij lief is. Gelukkig vond ik The Final Countdown wel vanaf het begin kut 🙂