Een plattelandsjongen (van origine, althans) als ik ruikt graag aan het stadse leven. Soms denk ik zelfs dat ik het wel een beetje doorheb, dat stadse leven. Dan hoor ik van die dartele riedeltjes, over een godsonmogelijk strakke beat, en zowaar voel ik me bijna thuis in de drukte. Helaas duurt dat gevoel nooit lang, want zodra de beat verstoord wordt door keelklanken die mij zeker Nederlands aandoen, maar binnen geen enkel bestaand accent in ‘s lands rurale gebieden thuisgebracht kunnen worden, word ik hardhandig in de hoek gezet: dit is fascinerend, maar waar hebben ze het over? Nu zou de conclusie kunnen zijn dat het aan De Jeugd zelf ligt, ze lullen maar wat. Maar ik wil daar niet aan. Bij herluisteren van De Machine word ik gesterkt in mijn vermoeden dat we hier te maken hebben met ware genieën. Het is zo briljant dat gewone stervelingen als ik gewoon niet conceptueel genoeg redeneren om er de vinger op te kunnen leggen. Ik accepteer dat nederig en stop met nadenken over wat voor Kerk zij bezoeken, zoals ik niet meer hoef te weten wat Tentbakkers zijn. Het grootste punt van herkenning staat eigenlijk pas in de achterhoede van het album, want ook al zou ik het zelf anders formuleren, de hormonale aandrang die de heren Wartaal, Fabergé en Fur in het nummer Applaus beschrijven is mij niet onbekend. Die hormonale aandrang voel ik eigenlijk het gehele album wel, maar is toch het grootst als ook de housebeats het hardst aanzwellen. Dat is jammer voor het liefdesverdriet van Vieze of de kater van P. Fabergé, en ook het slotakkoord “Sorry”, want hoewel dat tekstuele juweeltjes zijn (‘Wij zijn niet meer wij, maar ik en jij’), ga ik heel zelfzuchtig voor de pure geilheid die De Machine vooral is.
mij=Topnotch / Universal