Emiliana Torrini

Slijmerige suiker. Slimy sugar. Zo omschrijft Emiliana Torrini haar eigen stem op een zonnige middag op een terras aan het Amsterdamse IJ. Vooral zonder de juiste productie vindt Emiliana haar stem veel en veel te zoet klinken. Ze vindt het dan ook absoluut niet leuk om haar eigen muziek terug te horen, zeker niet live. Dat er gelukkig genoeg mensen zijn die er wel graag naar luisteren blijkt uit de vele positieve reacties op haar laatste plaat, Me And Armini. Ik sprak met Emiliana over haar jeugd, het nieuwe album en haar slijmerige suikerstem.

Je woont al een tijdje in Brighton, voel je je daar al meer thuis dan in IJsland?
IJsland is absoluut mijn thuis, maar ik heb er nog een woning en ik ga er regelmatig naar toe om vrienden en familie te bezoeken. Ik woon inderdaad in Brighton en dat bevalt nog prima. Het is vergelijkbaar met Reykjavik met zo’n 150.000 inwoners en een enorm actief kunstwereldje. Er spelen ieder weekend overal bands en bovendien kun je de bekendere artiesten vaak in relatief kleine zaaltjes zien. Ik zal daar voorlopig wel blijven denk ik, al plan ik zelden iets.

mij=Interview: Blink. Foto's: George
Je groeide op in de jaren negentig, naar welke muziek luisterde je toen vooral?
Omdat ik geen oudere broers of zussen had met een muziekcollectie, moest ik eigenlijk alles zelf ontdekken. Ik groeide vooral op met klassieke muziek, Leonard Cohen en een album met lovesongs van o.a. Marvin Gaye die ik echt compleet grijs heb gedraaid. Pas toen we satelliet-TV kregen omdat mijn vader Italiaanse zenders wilde ontvangen, ben ik veel nieuwe bands gaan ontdekken. Ik keek naar alle alternatieve shows op MTV en zal nooit vergeten toen ik voor het eerst de clip van Nirvana's “Smells Like Teen Spirit” langs zag komen. Ik wist niet wat ik zag. Vervolgens ben ik de hele nacht opgebleven om te wachten tot de clip opnieuw uitgezonden zou worden zodat ik hem kon opnemen. Behalve Nirvana luisterde ik ook veel naar blues, jazz en hiphop. Memphis Minnie en Faith No More vond ik geweldig. En tijdens mijn werk in een visfabriek was ik helemaal weg van de musical Hair.
In IJsland nam je drie albums op waar je liever niet aan herinnerd wordt. Me And Armini is je derde “internationale” album. Zie je dit zelf als je derde of als je zesde release?
Die opnames uit IJsland zijn door veel mensen daar gekocht maar eigenlijk was ik destijds vooral bezig te ontdekken dat ik kon zingen. Die eerste drie albums zijn voor mij zelf niet van enig belang. Ik zal ze ook nooit opnieuw gaan uitbrengen. Voor fans is het natuurlijk leuk om die opnames te horen, dat begrijp ik wel. Me And Armini is dan ook zeer zeker mijn derde album wat mij betreft.

Nadat je het titelnummer voor Lord of the Rings had gezongen waren er geruchten dat Björk eigenlijk benaderd was maar het niet kon doen vanwege haar zwangerschap. Is daar iets van waar?
Er bestaan inderdaad allerlei indianenverhalen hierover, zo schijnt ook de zanger van Sigur Rós benaderd te zijn. En Björk schreef zelf op haar website dat zij eigenlijk het nummer had moeten zingen. Erg flauw en niet nodig. Ik hoop ook echt dat het niet waar is omdat het voor mij natuurlijk toch een schaduw over het hele gebeuren werpt. Niemand wil tweede of zelfs derde keus zijn.
Je noemde net Sigur Rós, is dit een band die je volgt?
Ja natuurlijk. Ik ken ze en ik hoop natuurlijk dat het goed met ze gaat. Het is geweldig dat ze nu door een nog groter publiek gehoord worden. Of ik zelf een “IJslandse invloed” in mijn muziek heb weet ik eigenlijk niet. Misschien in het begin wel omdat ik toen last had van heimwee. Verder erger ik me eigenlijk vooral aan hoe mensen muziek uit IJsland vaak typeren. Het is echt niet altijd een kwestie van “wow die berg is zo mooi dat ik er meteen een liedje over moet schrijven”. Ook zijn we echt niet allemaal elfjes die het liefst in de natuur leven. Complete onzin en ik word er eigenlijk doodmoe van.
Je nieuwe album, Me And Armini, krijgt goede recensies en wordt vooral erg afwisselend genoemd. Ben je niet bang dat het album te onsamenhangend zouden worden?
Ach, eigenlijk zijn mensen vooral in de war omdat er drie nummers op het album staan die behoorlijk afwijken van de rest. Verder is Me And Armini eigenlijk een heel logisch vervolg op mijn vorige album.
Wat mij opviel is het zelfvertrouwen en optimisme in enkele nummers.
Klopt, hoewel het album halverwege toch steeds donkerder wordt. Het eerste deel heeft zeker een soort optimisme maar dat kan over de tweede helft toch echt niet gezegd worden. Het titelnummer is het meest opvallende en commerciële nummer op het album. We schreven dit toen het album eigenlijk al af was en hebben het er naderhand nog op gezet.
Het opnameproces van het nieuwe album was opnieuw analoog. Principekwestie?
Nee hoor, ik vind het zelf gewoon mooier en warmer klinken. Ik heb erg gevoelige oren en vind het onbegrijpelijk dat veel mensen muziek tegenwoordig bijvoorbeeld via hun mobieltje luisteren. Eigenlijk is dat te vergelijken met de kleine storende transistorradio's uit de jaren tachtig. Er gaat zoveel subtiliteit verloren! Het laatste nummer van Me And Armini, “Bleeder”, klonk in eerste instantie echt veel te mat. We wilden het van het album halen totdat we het door een taperecorder haalden en het nummer opeens een stuk dynamischer en warmer klonk. Nu is het een van mijn favorieten.

De tekst van mijn favoriete nummer “Gun” is behoorlijk onheilspellend. Kun je iets vertellen over de teksten op Me And Armini?
De teksten op mijn vorige albums gingen eigenlijk vooral over me, myself and I. Op Me And Armini heb ik de teksten ook laten beïnvloeden door dingen die ik om me heen zag. De tekst van “Gun”, ook mijn favoriete track van het album, kwam eigenlijk heel spontaan. De gitaarriff van “Gun” maakte een soort woede in me los die ik eigenlijk ook voelde bij het lezen van verhalen in de krant over de zoveelste zinloze moordpartij. De tekst gaat niet over een specifiek geval maar vooral over een algemeen gevoel van onbehagen en onmacht. Ik wil met dit nummer nog iets speciaals gaan doen, iemand zoeken die er een mooie clip bij kan maken of iets dergelijks.
Je hebt enkele live-optredens gepland in Nederland, Frankrijk en Duitsland. Heb je verder nog plannen?
We gaan waarschijnlijk ook nog optreden in IJsland en Australië, maar ik hoop het dit jaar rustig aan te doen. Ik ga eerst met de band het album leren spelen en de optredens in Europa zijn eigenlijk probeersels. Volgend jaar volgt een uitgebreidere tour.
Denk je dat je met Me And Armini een groot publiek gaat bereiken? En wil je dat eigenlijk wel?
Nee, ik denk niet dat er een echte hit op het album staat. Bovendien vind ik het eigenlijk prima zo, ik word op straat nooit herkend en kan lekker de muziek maken die ik mooi vind. Als ik nummers schrijf en opneem houd ik er vaak wel rekening mee dat het niet té commercieel moet worden. Voor een hit zou ook de productie van de nummers compleet anders gedaan moeten worden. De productie is nu vooral “low key” omdat mijn stem al zo enorm zoetig is, zoals op het nieuwe nummer “Big Jumps”. Soms zou ik willen dat ik een stem als Tom Waits had in plaats van mijn eigen slijmerige suikerstem.