Ik had in een aantal recensies al wel gelezen dat de Five O’Clock Heroes nog wel eens met The Police werden vergeleken. Bij het begin van Speak Your Language leek die vergelijking me een beetje vreemd: ik hoorde gewoon een grappig, springerig gitaarbandje, niet heel slecht maar ook niet heel bijzonder. Tot ik bij het derde nummer kwam, “Who” (een duet met het Britse fotomodel Agyness Deyn). Nou, wie, dat lijkt me duidelijk: The Police dus. Het was alsof ik naar een slechte versie van “Roxanne” zat te luisteren, vooral dankzij de bijna letterlijk gestolen gitaarriff! Na weer een paar aardige gitaarnummers kreeg ik een déjà-vu, en wel bij “Don’t Say Don’t”. Verrek, alweer The Police? Waarom verzinnen deze jongens niet zelf wat? Tuurlijk, alles is ooit al eens eerder gedaan, en beter goed gejat dan slecht verzonnen, maar wat nou als het slecht gejat is, en ook nog niet eens leuk verzonnen? Dan bijt je jezelf dubbel zo hard in de vingers dus, en dat is wat er volgens mij aan de hand is met de Five O’Clock Heroes. Ze maken aardige muziek, maar zijn zo volstrekt niet origineel, dat het moeilijk is om naar ze te blijven luisteren zonder je te ergeren. Het zou ze sieren als ze die invloeden zouden laten varen, en met iets waarlijk eigens op de proppen zouden komen.
mij=Glaze / Rough Trade