De naam van deze Italiaanse band deed me vermoeden dat er flink van leer getrokken zou gaan worden op Export For Malinconique. Want laten we wel wezen, de hemel boven Bagdad, die is het gros van de tijd toch alles behalve rustig. Dus zo’n gekke gedachte was dat niet volgens mij. Bij beluistering blijkt echter dat je je als luisteraar allerminst midden in de vuurhaard van een van de onrustigste steden op aarde bevindt. Nee, Il Cielo Di Bagdad klinkt veel meer alsof je de ellende die in Bagdad plaatsvindt vanaf een afstandje bekijkt. Dat geeft een dubieus gevoel: aan de ene kant zie je dat het er heftig aan toegaat wat je treurig stemt, maar aan de andere kant is er het oplichten van de hemel dat prachtige beelden oplevert. Deze ongemakkelijke combinatie tussen verwondering en weemoed klinkt door in de indiepop die Il Cielo Di Bagdad maakt. Slechts als de wind ongunstig staat, zoals bijvoorbeeld in het afsluitende nummer “Sunday Afternoon”, dan hoor je de oorlogsklanken uittorenen boven de pasteltinten die het gros van de nummers vullen. De band heeft het, gezien het feit dat ze D.A. Maradona bedanken voor zijn inspiratie, waarschijnlijk nooit zo bedoeld, voor mij voelt het wel zo. Export For Malinconique is als de al ideale mix tussen Jimmy Lavales’ The Album Leaf en een smakelijke dosis post-rock waarbij het veelvuldig terughoren van het prachtige heldere geluid van een glockenspiel die een dans uitvoert met de piano (“Lultimo Gesto”) zorgt voor een lach en een traan.
mij=RecBedRoom