Toen ik eenmaal al mijn beslissingen een voor een genomen had, was het tijd voor een klein feestje. Dat doe ik dan ook graag door het draaien van de wat vrolijke muziek. Ik begon met het draaien van al mijn Flaming Lips-cd’s. Lekker hard deed ik dat! Heerlijk is het altijd weer om uit volle borst mee te zingen met Wayne Coyne en zijn mannen. Toen bedacht ik me dat ik ook gewoon de nieuwe cd van I’m From Barcelona nog maar weer eens moest draaien. Dat was op het podium in het Grand Theatre in Groningen afgelopen Eurosonic toch een soort van (overtuigende) Zweedse variant op Flaming Lips met hun aanstekelijke liedjes en overdosis confetti. Door alle gedoe van de afgelopen weken was ik even vergeten dat dat op Who Killed Harry Houdini? eigenlijk voor een groot deel heel anders was. Maar zeker niet slechter. Het is een plaat vol mooie liedjes, met natuurlijk nog wel het opbeurende brede glimlachen opwekkende geluid, maar er is ook meer plek voor introspectie. En dat bevalt me eigenlijk best goed. De liedjes zijn daardoor voor een deel liever en ook zieliger soms. Ik vind het wel fijn zo’n band die niet zo op veilig speelt en letterlijk voortborduurt op hun vorige succes. Met 26 (al kunnen het er ook 27 zijn als je Johan Viking meetelt, maar ze weten zelf niet of dat wel moet…) bandleden kun je alle kanten op. Maar het is natuurlijk vooral frontman Emanuel Lundgren die de koerst bepaalt van de band. Hij blijkt geobsedeerd te zijn door illusionist Houdini en is overtuigt dat Houdini niet een natuurlijke dood gestorven is, maar een handje geholpen is. I’m From Barcelona verhaalt hier op overtuigende wijze over in tien bedrijven. Het zal me benieuwen of de concerten in de komende maand ook meer ingetogen zullen zijn, of dat het feest weer in alle hevigheid los zal barsten.
mij=EMI