Zo langzamerhand krijg ik een ongemakkelijk gevoel bij Joe Lynn Turner. Nog niet zo lang geleden maakte hij bekend op tournee te gaan met een band die Purple Rainbow zou gaan heten, waarmee hij inderdaad alleen songs van Deep Purple en Rainbow zou gaan uitvoeren. Ook op dit live-album zijn van de dertien songs slechts vier songs niet van Rainbow – en een van die vier is Deep Purple’s “Burn”… Natuurlijk, hij had met zijn zang een belangrijk aandeel in de Rainbow-songs die hier ten gehore worden gebracht, maar je krijgt langzamerhand het gevoel dat Turner zijn carrière alleen nog baseert op oud werk. Dat is om twee redenen jammer: nadien heeft hij ook uitstekend werk gemaakt, solo of in andere bands, maar misschien nog wel erger is dat de band waarmee Turner op dit album het oude werk uitvoert simpelweg de kwaliteit ontbeert die Rainbow zo bijzonder maakte. Er is geen sprake van dramatisch slechte uitvoeringen, zeker niet. Maar het orgeltje (bijvoorbeeld in “Power”) steekt wel heel schraal af tegen het volle geluid dat Don Airey en David Rosenthal destijds uit hun toetsen haalden. En natuurlijk is het gitaarspel van Blackmore niet te kopiëren, laat staan te evenaren. Slechts Joe Lynn Turner haalt het hoge niveau van destijds. Dat is dan wel weer knap: de tijd lijkt totaal geen vat op zijn stem gehad te hebben. Maar ondanks dat ene lichtpuntje rest voor dit album alleen nog de nostalgiefactor. Die is goed voor een paar draaibeurten, maar daar houdt het mee op. Meer eigen tracks zouden zowel Turner als dit album meer recht gedaan hebben.
mij=Frontiers / Rough Trade
Ik vind het een geweldig album en het geluid is eveneens puik in orde. Ik heb het voorrecht gehad Joe Lynn Turner met Glenn Huughes te hebben zien optreden in Hamburg (1e HTP tour) en hij was toen ook al live bijzonder goed bij stem. De kleine grote man heeft een strot die klinkt als een klok en met de muzikale begeleiding is niks mee, al vind ik het gememoreerde “Power” een van de mindere tracks. er blijft heel wat te genieten over!