Ik maak Keane graag belachelijk, maar hun nieuwe derde plaat valt best mee. Het is zeker niet het verpletterende, ambitieuze album geworden waar ik op hoopte, integendeel, maar er staan een paar aardige singles op (“Lovers Are Losing”, “Perfect Symmetry”, “Spiralling”, “Better Than This”), met slimgekozen verslavende hooks. De cover van “She Sells Sanctuary” vorig jaar blijkt een goede voorbode te zijn geweest: Perfect Symmetry is een typische Keane-popplaat geworden, alleen dan eindelijk gewoon eens leuk en gevarieerd. Je hoort ook duidelijker gitaar, bas en zelfs een enkele blazer (of zouden dat óók effecten uit Tims Yamaha zijn?) Zelfs de teksten weerspiegelen eindelijk wat optimisme: “I wonder what I’d do if I could wake up every morning with a clean slate” zingt Tom Chaplin, en hij klinkt daarbij zowaar oprecht. Tja, wie had er immers op gerekend dat deze man, die zo ongeveer de vleesgeworden burgerlijkheid lijkt, drankverslaafd was geraakt en niet eens aanwezig was bij het bedenken en opnemen van het vorige album? Of dat Keane hun tour halverwege zou afkappen? Je zou toch bijna medelijden met ze krijgen (oh, wacht.) Maar het zij Keane vergeven, vooral vanwege de slotballad “Love Is The End” op dit album. Na drieëneenhalve minuut houdt Tom zijn mond en vanaf dat punt trekt het hele nummer je een plan hoger. Het is jammer dat de band zich verder nergens op die manier laat gaan. Alsof de groep bang is geworden om spanning in de muziek te verwerken. In plaats daarvan zijn plezier en oppervlakkigheid de norm: meefluiten zul je. “I’m gonna turn up the volume until I can’t even think”, schreeuwt Tom nog even in “Playing Along”, maar onmiddellijk daarna valt de gitaar weer terug naar suf zwijmeltempo. Nee, rock’n’roll zal Keane wel nooit (meer) worden en hun liedjes blijven al enkele jaren compositorisch die van een meelopersbandje, maar de lol is terug en dat is veel waard. Vergelijk dat maar eens met de lauwe, zijige nummers die een buttgroep als The Script momenteel uitpoept ter ondersteuning van hun enige leuke hitje “Before the worst”. Keane anytime, zeg ik, daarbij vergeleken.
mij=Island / Universal
het is mij een beetje te saai op drie nummers na.
Ik vond het singletje best mee vallen (lees leuk).
Idem (en ik zeg het nog zonder blikken of blozen ook). Een heel album van Keane is me wel teveel van het goede.
Weet je hoe dat bij mij komt Joyce? Ik moet steeds aan The Waterboys denken bij dat nummer.
Nou, dat is wel een heel mooi compliment voor Keane 🙂
het oude singletje, het nieuwe en het laatste nummer op plaat zijn dan ook de uitzonderingen.
Intussen maakt de OOR bepaald geen vrienden met hun voorspelbaar slappe recensie. Dat krijg je ervan als je je cover (dubbel) verkoopt, kennelijk.
Gisteren naar het concert in Ahoy geweest van Keane…. maar dat was wel echt heel goed.. Tom zingt live beter dan op CD
Keane heeft de rappers gevonden. Dat komt nooit meer goed…
http://oorbijter.blogspot.com/2010/03/keane-stop-for-minute-feat-knaan.html