Land of Talk – Some Are Lakes

Het is bijna onleesbaar door het hanenpotige handschrift in het hoesje, maar het viel me toch gelijk op toen ik de cd eruit haalde om ’em te draaien: Produced by Justin Vernon. Nog niet zo lang geleden zou het lezen van die naam als producer niet iets zijn geweest waar ik me druk over zou maken, maar sinds ik als een blok viel voor het album For Emma, Forever Ago dat hij onder de naam Bon Iver uitbracht, verwacht ik eigenlijk dat alles wat hij aanraakt in goud verandert. Helemaal als hij zijn diensten verleent aan een indierockband als Land of Talk. Dat leek me in eerste instantie weliswaar een rare combinatie, zo’n in zichzelf gekeerde singer/songwriter met een springerige indierockband, maar nadat ik het bij vlagen toch behoorlijk heftige concert van Bon Iver in Paradiso zag, vond ik het eigenlijk best een logische. Land Of Talk verraste me vorig jaar aangenaam met Applause Cheer Boo Hiss, een lekkere frisse plaat die toen al een jaar oud was. Nu, na twee jaar intensief toeren, is er dus opvolger Some Are Lakes. Die paar rondjes rond de aarde heeft de band wel een beetje veranderd. De liedjes zijn wat minder vurig, rammelig en springerig en meer melancholiek (zou dat de invloed van Vernon zijn?). De band kruipt wat meer nog meer de kant op van ons eigen Bettie Serveert. Ik vind het wel een prettige ontwikkeling. En zolang Land of Talk maar niet aan het kenmerkende schelle gitaargeluid van Elizabeth Powell gaat frunniken, blijft het binnen een vloek en zucht herkenbaar. Dat veranderen zou ook volstrekt onlogisch zijn, want het onrustige in haar gitaarspel is nou precies wat de band bijzonder maakt.

mij=One Little Indian / Bertus