Ooit was ik een bloedfanatieke Marillion-afficionado. Stad en land reisde ik af om deze band te volgen. Hun hoogtepunt was wat mij betreft in 1994, met de release van Brave. Briljante plaat. Daarna kon het eigenlijk alleen maar minder worden, en hoewel smaken nu eenmaal verschillen, was dat wel wat ik vond dat er gebeurde. Desondanks ben ik ze wel altijd blijven volgen, en bij elke nieuwe cd die op het punt staat uit te komen maakt een opwinding zich meester van me. Ook voor Happiness Is The Road ontstond die. Wat schetste mijn verbazing toen Marillion, op zijn “Radioheads”, zomaar ineens de muziek van die plaat al eerder helemaal gratis via internet uitbracht? En dat terwijl duizenden vaste fans ingeschreven hadden op de hardcopy-versie, die nog uit moet komen? De beroering die daardoor ontstond, wordt gelukkig ruimschoots goedgemaakt met Happiness Is The Road. Een 2cd, die voor mij een opdeling kent in lekker “ouderwetse” melodieuze progrock en de wat commerciëlere popmuziek in de stijl van Afraid of Sunlight. Het moge duidelijk zijn waar mijn voorkeur naar uitgaat: ik geniet van een pareltje als “Essence” of het door de piano voortgedreven “Dreamy Street”. Daarentegen haak ik af bij de saaie vierkwartsmaten van “Half The World” of “Whatever Is Wrong With You”. Daarmee is deze cd half geslaagd: een prima eerste cd, een gemiddelde tweede cd. Het is echter veel meer dan waar ik op had durven hopen, dat dan weer wel, en nog altijd stukken beter dan wat de gemiddelde rockband van tegenwoordig laat horen. Marillion verdient succes, en aandacht, want het biedt voor ieder wat wils.
mij=Racket Records
En toch is het niet eerlijk dat ik nog steeds zit te wachten tot ‘ie in de bus valt…
Mijn hoogtepunt was en is nog steeds Clutching At Straws. Daarna is het een puinhoop.
Veel krassen op die Clutching-plaat zeker, George?
Hij blijft zo te zien nogal regelmatig hangen.
Huhuhuhuh.
George, je maakt mij niet wijs dat je Brave ooit geluisterd hebt (listen to it loud with the lights off) en dan nog durft te zeggen dat Clutching beter is?
Oh, die heb ik heus wel beluisterd Joyce. Maar ik ben zo’n zeikerd die vond dat Marillion zichzelf had moeten opheffen toen Fish eruit stapte en die vindt dat Steve een mislukte flapdrol is en vervolgens Fish is blijven volgen… 🙂
Dan heb ik niks gezegd 😉
Ach, Vigil was een goede plaat, maar daarna ging het met de heer DW Dick toch ook al snel bergafwaarts, en nu is hij een soort veredelde Marillion-greatest-hitszanger geworden, ben ik bang. Wel eentje met humor. Maar ik blijf erbij dat een plaat als Brave ook door de oude Marillion nooit gemaakt is. 😉
Dan heb ik niks gezegd 😉
Ach, Vigil was een goede plaat, maar daarna ging het met de heer DW Dick toch ook al snel bergafwaarts, en nu is hij een soort veredelde Marillion-greatest-hitszanger geworden, ben ik bang. Wel eentje met humor. Maar ik blijf erbij dat een plaat als Brave ook door de oude Marillion nooit gemaakt is. 😉
Vigil is ook een goede plaat Joyce, en je hebt gelijk: daarna werd het alleen maar minder. Maar ik heb gewoon nooit aan Ome Steve kunnen en willen wennen, dat is het.
Vigil is ook een goede plaat Joyce, en je hebt gelijk: daarna werd het alleen maar minder. Maar ik heb gewoon nooit aan Ome Steve kunnen en willen wennen, dat is het.
Joyce: en de laatste keer dat ik Fish zag, was dat met dezelfde grappen als twee jaar daarvoor. Ook de humor is inmiddels dus oud.
Overigens vind ik Brave nog steeds niet het meesterwerk dat anderen het wel vinden. Te donker en te zwaar. Maar ach, het zijn twee verschillende periodes en feitelijk twee verschillende bands, ook muzikaal. Allebei goed, dat wel. Hogarth heeft overigens ook heden ten dage nog humor. In de webshop zijn signature t-shirts van de bandleden te vinden, met bij elk een citaat of spreuk. Bij Hogarth: “Mr. h: New lead singer since 1989″….
Joyce: en de laatste keer dat ik Fish zag, was dat met dezelfde grappen als twee jaar daarvoor. Ook de humor is inmiddels dus oud.
Overigens vind ik Brave nog steeds niet het meesterwerk dat anderen het wel vinden. Te donker en te zwaar. Maar ach, het zijn twee verschillende periodes en feitelijk twee verschillende bands, ook muzikaal. Allebei goed, dat wel. Hogarth heeft overigens ook heden ten dage nog humor. In de webshop zijn signature t-shirts van de bandleden te vinden, met bij elk een citaat of spreuk. Bij Hogarth: “Mr. h: New lead singer since 1989″….
‘Brave’ beter dan ‘Clutching at Straws’? Klopt! En let op, het kan nog erger: ik ben geloof ik de enige Marillion-luisteraar ter wereld die alle cd’s heeft met Hogarth als zanger, en geen enkele cd met Fish aan het roer.
Verder ben ik blij met de overwegend positieve reacties op de nieuwe plaat, maar kijk ik net als Prikkie elke avond met lichte frustratie in de brievenbus of-ie er nu wel bij zit…
‘Brave’ beter dan ‘Clutching at Straws’? Klopt! En let op, het kan nog erger: ik ben geloof ik de enige Marillion-luisteraar ter wereld die alle cd’s heeft met Hogarth als zanger, en geen enkele cd met Fish aan het roer.
Verder ben ik blij met de overwegend positieve reacties op de nieuwe plaat, maar kijk ik net als Prikkie elke avond met lichte frustratie in de brievenbus of-ie er nu wel bij zit…
@Prikkie: hij is zeker donker en zwaar, maar dat is meestal de muziek die mij het meest raakt. Ik ben nogal melancholiek aangelegd, denk ik. Of juist niet, en dan heb ik muziek nodig om die kant op te roepen. Ha!
@George: ik herinner me dat ik in 1989 op televisie voor het eerst de clip van Hooks in You zag, nog niet in de gaten hebbend dat het Marillion was… ik was zwaar geschokt toen ik dat ontdekte. Het zorgde er bijna voor dat ik niet meer wilde luisteren. Gelukkig bleek de rest van Seasons End een stuk beter te pruimen. Maar een goede keuze in singles hebben de heren nooit gehad.
@Prikkie: hij is zeker donker en zwaar, maar dat is meestal de muziek die mij het meest raakt. Ik ben nogal melancholiek aangelegd, denk ik. Of juist niet, en dan heb ik muziek nodig om die kant op te roepen. Ha!
@George: ik herinner me dat ik in 1989 op televisie voor het eerst de clip van Hooks in You zag, nog niet in de gaten hebbend dat het Marillion was… ik was zwaar geschokt toen ik dat ontdekte. Het zorgde er bijna voor dat ik niet meer wilde luisteren. Gelukkig bleek de rest van Seasons End een stuk beter te pruimen. Maar een goede keuze in singles hebben de heren nooit gehad.
A return to form, zeggen de Engelsen zo leuk. Somewhere Else was een redelijke miskleun (op 3 tracks na), maar met HitR is het weer goed gekomen. Met name de titeltrack en The Man From The Planet Marzipan kunnen zich meten met ‘t beste van Marillion.
Voor de Fish-bashers hier: luister eens naar Field of Crows en 13th Star, ‘s mans laatste werkjes. Verdomd fijne platen. Steken met gemak Vigil naar de kroon (als je tenminste geen vastgeroeste symfo-neuzelaar bent, want Marillion noch Fish zijn tegenwoordig – gelukkig – in die categorie in te delen).
A return to form, zeggen de Engelsen zo leuk. Somewhere Else was een redelijke miskleun (op 3 tracks na), maar met HitR is het weer goed gekomen. Met name de titeltrack en The Man From The Planet Marzipan kunnen zich meten met ‘t beste van Marillion.
Voor de Fish-bashers hier: luister eens naar Field of Crows en 13th Star, ‘s mans laatste werkjes. Verdomd fijne platen. Steken met gemak Vigil naar de kroon (als je tenminste geen vastgeroeste symfo-neuzelaar bent, want Marillion noch Fish zijn tegenwoordig – gelukkig – in die categorie in te delen).
Roel! Ik vroeg me al af waar je bleef 🙂
Roel! Ik vroeg me al af waar je bleef 🙂
Roep Marillion en ik kom als een vlieg op de stroop af 😉
Roep Marillion en ik kom als een vlieg op de stroop af 😉
Stroop of stront, that’s the question 🙂
Stroop of stront, that’s the question 🙂
Als een bij op de honing dan?
🙂
Als een bij op de honing dan?
🙂
Alhoewel een bij zich natuurlijk voornamelijk focust op nectar… enfin, we dwalen af 🙂
Alhoewel een bij zich natuurlijk voornamelijk focust op nectar… enfin, we dwalen af 🙂
Ik heb het nieuwe album gisteren voor het eerst beluisterd en ik vind het nogal wisselend. Zeker zitten er prima stukken bij, zoals al gezegd, maar ook te eenvoudige nietszeggende tracks, die gelukkig over het algemeen kort duren.
Ik sluit me ook volledig aan bij de mening dat Brave een juweeltje is die Clutching overtreft, maar waar blijft het prijzen van Marbles? Ook daar zitten missers bij, maar nummers als Inivisible Man, Neverland, Fantastic Place en Angelina kunnen mij nog immer boeien. Hopelijk benaderen enkele nummers op HitR dit ook nog…
Ik heb het album nu een dag binnen, en ik moet zeggen dat ik beide cd’s op hun eigen wijze erg sterk vind. Wat me het meest opviel aan de muziek is de grillige speelsheid, die op Somewhere Else vrijwel helemaal weg leek te zijn. De “half empty jam” had van mij part weg kunnen blijven, maar da’s een soort van bonus track dus dat telt niet echt 😉 Verder heb ik weinig zwakke momenten gehoord.
Ik heb het album nu een dag binnen, en ik moet zeggen dat ik beide cd’s op hun eigen wijze erg sterk vind. Wat me het meest opviel aan de muziek is de grillige speelsheid, die op Somewhere Else vrijwel helemaal weg leek te zijn. De “half empty jam” had van mij part weg kunnen blijven, maar da’s een soort van bonus track dus dat telt niet echt 😉 Verder heb ik weinig zwakke momenten gehoord.
Ik zit nog steeds te wachten… 🙁
Ik zit nog steeds te wachten… 🙁
@Prikkie:
Niet fijn! Maar er is troost: je naam staat keurig op pagina 85 van het boekje 😉
@Prikkie:
Niet fijn! Maar er is troost: je naam staat keurig op pagina 85 van het boekje 😉
Kon ik het maar zelf zien…*snif*
Kon ik het maar zelf zien…*snif*
Zal ik een scan van de pagina naar je opsturen?
Zal ik een scan van de pagina naar je opsturen?
Ik wacht ook nog steeds helaas. Vreemd dat die data zo ver uit elkaar liggen, toch?
Ik wacht ook nog steeds helaas. Vreemd dat die data zo ver uit elkaar liggen, toch?
Ik had nog even de theorette bedacht dat het op volgorde van achternaam verstuurd werd. Ik zit bij de S, da’s toch best wel ver naar achter. Verklaart echter wel waarom ik hem wel heb en Prikkie nog niet, hij wordt ook later in het boekje genoemd dat ikzelf 😉
Ik had nog even de theorette bedacht dat het op volgorde van achternaam verstuurd werd. Ik zit bij de S, da’s toch best wel ver naar achter. Verklaart echter wel waarom ik hem wel heb en Prikkie nog niet, hij wordt ook later in het boekje genoemd dat ikzelf 😉
FS: welnee joh, dat m’n naam erin staat kan me niet zoveel schelen. Ik ben ook niet van de handtekeningen en zo.
FS: welnee joh, dat m’n naam erin staat kan me niet zoveel schelen. Ik ben ook niet van de handtekeningen en zo.
Maar ik zit bij de B. tenzij de Engelsen mijn V van ‘van’ gebruiken als sorteerder.
Maar ik zit bij de B. tenzij de Engelsen mijn V van ‘van’ gebruiken als sorteerder.
Correctie: hij is hier nu ook binnen en hij ziet er op het eerste gezicht geweldig uit. Wow.
Joyce: dat zou wel iets verklaren, bij mij wordt de B ook voorafgegaan door Van den…
Joyce: dat zou wel iets verklaren, bij mij wordt de B ook voorafgegaan door Van den…
En heb jij hem vandaag ook binnen gekregen?
Ikke wel 🙂
Ikke wel 🙂
Jup, we zitten bij de V.
Clutching at straws heb ik de afgelopen weken weer veelvuldig gedraaid (met dank aan Dream Theater), Brave is ook favoriet hier. En Radiation, dat is nog altijd mijn favoriete Marillion album.
Deze nieuwe heb ik vandaag gekocht, en op het eerste gehoor is het vooral meer van hetzelfde, een beetje tegenvallend. Maar misschien groeit dat nog.
Clutching at straws heb ik de afgelopen weken weer veelvuldig gedraaid (met dank aan Dream Theater), Brave is ook favoriet hier. En Radiation, dat is nog altijd mijn favoriete Marillion album.
Deze nieuwe heb ik vandaag gekocht, en op het eerste gehoor is het vooral meer van hetzelfde, een beetje tegenvallend. Maar misschien groeit dat nog.
Ik heb deze helaas nog niet, maar na diverse recensies gelezen te hebben, denk ik dat ie me wel gaat smaken, aangezien Marbles ook zeer in de smaak gevallen is.
Ik ben Marillion-met-Fish luisteraar sinds jaar en dag, maar sinds een aantal maanden heb ik eindelijk, maar gelukkig het idee eens opgepakt om zowel de nieuwe Fish, als de nieuwe Marillion eens te gaan luisteren. En ik moet zeggen dat ze me beiden goed bevallen. Al is het niet meer de oude Marillion, maar die vergelijking wil ik niet meer maken, aangezien het allemaal goede muziek is! Leve de goede muziek!
groeten, Bas
Fish was op tijd uit de band gestapt, Hogarth nam het met verve over, vind ik live ook meer performer.
Zou het toch mooi zijn om ooit Hogarth en Fish een ultiem Marillion concert te geven, vooral omdat Fish weer on speaking terms is met Marillion, en er zelfs weer mee opgetreden heeft.
Fish was op tijd uit de band gestapt, Hogarth nam het met verve over, vind ik live ook meer performer.
Zou het toch mooi zijn om ooit Hogarth en Fish een ultiem Marillion concert te geven, vooral omdat Fish weer on speaking terms is met Marillion, en er zelfs weer mee opgetreden heeft.
Onlangs Marillion gezien in 013,
Net als het vorige concert in 013 weer tot in de puntjes. Nu wel veel meer interactie met het trouwe publiek. Het is tijd voor een nieuw album:). Brave en Afraid of Sunlight zijn hun beste albums maar het is dan toch vreemd dat relatief Clutching at straws het meest hier thuis wordt afgedraaid.
Marco: Sowieso denk ik dat de voorkeuren bij fans flink uiteen liggen. Clutching At Straws vind ik ook prachtig, maar ook bijvoorbeeld Season’s End en This Strange Engine, terwijl Brave en Afraid Of Sunlight me allebei weinig doen.
Marco: Sowieso denk ik dat de voorkeuren bij fans flink uiteen liggen. Clutching At Straws vind ik ook prachtig, maar ook bijvoorbeeld Season’s End en This Strange Engine, terwijl Brave en Afraid Of Sunlight me allebei weinig doen.