“Who says ringtones have to be so bad?”, vraagt Max Richter zich af. Dat kan dus beter, vindt-ie. En hij voegt meteen de daad bij het woord, want zie hier: 24 Postcards in Full Colour. Even een korte introductie: Richter is een van de meest begaafde componisten van neoklassiek, en weet dit bovendien te combineren met verstilde, moderne elektronica. Zijn vorige twee fantastisch mooie albums (The Blue Notebooks en Songs From Before) zijn gevuld met diep melancholische strijkers, desolate pianonoten en zachtjes glitchende electronica, waarbij de lange epische stukken worden afgewisseld met schitterende miniatuurtjes. Intens en zwaarmoedig, ergens tussen Arvo Pärt, Erik Satie en Boards of Canada in. Voor 24 Postcards in Full Colour laat Richter de lengte helemaal links liggen en concentreert zich op maximaal effect in minimale tijd, allemaal met als doel op zijn eigen manier aan te kunnen sluiten bij de hedendaagse ringtonecultuur. Is dat gelukt? Qua vorm zeker, want: 24 miniatuurcomposities in nog geen 35 minuten. Qua inhoud ontstijgt hij echter zijn eigen concept, want ook zonder ringtone-achtergrond raak je onder de indruk en moet je elke song wel weer een nieuw pakje papieren zakdoekjes opentrekken om je zilte tranen weg te vegen. Alsof de vorm Richter ertoe heeft aangezet om alle overbodige noten en herhalingen weg te halen, blijven alleen de meest essentiële melodielijnen over, in zijn puurste vorm. In het begin lijkt alles door de korte tijdsduur ietwat te fragmentarisch van opzet, maar uiteindelijk blijkt het een van de grootste kwaliteiten van de plaat: je blijft hunkeren naar meer, naar nog meer melancholie, nog meer diepte, nog meer schoonheid. En die hunkering is zeer eenvoudig te bevredigen door de repeatknop in de drukken. En nog een keer. “To ringtone or not to ringtone” blijft natuurlijk de vraag, maar 24 Postcards in Full Colour is hoe dan ook een van de meest essentiële platen van 2008.
mij=130701 / Fat Cat / Bertus
Zo mooi…