Bij de recensie van een vorig album van Neal Morse vielen verschillende bezoekers over het feit dat Storm het had over de religieuze teksten van Morse. Storm zei dat de teksten hem nergens stoorden en dat was tegen het zere been. Ten onrechte volgens mij, als je in ogenschouw neemt dat de man bands als Spock’s Beard en Transatlantic verliet om vervolgens vrijwel dezelfde muziek te gaan maken met uitsluitend religieuze teksten. Morse zou niet de eerste geweest zijn die zouteloze muziek was gaan maken die slechts achtergrond is voor halleluja’s die je links en rechts om de oren vliegen. Omdat hij heel wat fans had in het tijdperk van de niet-getuigende Morse is het een relevante opmerking dat Morse nog steeds in de eerste plaats prachtige muziek maakt. Als half-atheïst/half-Pastafarian snap ik de noodzaak om continu over je geloof te zingen niet zo, maar ach, wellicht inspireert het de artiest in kwestie zelfs tot grotere muzikale prestaties. Nou valt dat niet mee, want ‘s mans eerdere werk was al van eng hoog niveau, maar het niveau is nog steeds hoog, zij het muzikaal wat toegankelijker – lees: poppier – dan op voorganger Sola Scriptura. Nou ja, het niveau is deze keer niet de hele plaat lang eng hoog. Het ‘We are su-hunlight, we are go-holden’-refreintje in “Children Of The Chosen” – een techniek die hier te lande toch vooral bekend van is Rohonnie Tohober – is te lullig voor woorden. Gelukkig is dat het op een na kortste van de zeven songs, die eens géén conceptalbum vormen. De prog varieert van ingetogen, met soms zelfs Venice-achtig zoete koortjes (“The Way Home”) tot lang uitgesponnen verhalen (opener “Lifeline” van een kwartier en het Kansas-achtige “So Many Rhoads” van bijna een half uur, inclusief de ritmische variatie die we ook al van Spock’s Beard kennen). Dream Theater-trommelaar Mike Portnoy is ook op dit album zeer herkenbaar. Met enige regelmaat worden saxofoons en andere blazers tevoorschijn gehaald, zoals het in Morse’s tijd in Spock’s Beard vaker gebruikelijk was. Morse speelt de cd vol met alleen zijn vaste maatjes, Portnoy en bassist Randy George. Pas op de limited edition met zes extra tracks doen onder anderen Paul Gilbert and Paul Bielatowicz nog mee op bijvoorbeeld covers van Elvis Costello en The Osmonds(!). Dit album is logischerwijs meer toetsengeörienteerd, maar nog steeds typisch Neal Morse.
mij=Radiant / Inside Out / CNR
Na deze recensie gelezen te hebben,zou ik niet eens in dezelfde ruimte willen verkeren als deze plaat. Dus bedankt voor de waarschuwing…
Want? Ik had voor dit album niet een plaat met Morse, inmiddels heb ik er een stuk of negen…
In dat geval hoef je niet bang te zijn dat ik ooit eens onverwachts voor je deur sta… Prog, reli, Venice en Dream Theater zijn gewoonweg niet mijn dingen…
Ah, okee. Bij reli scoor ik ook niet, bij de andere drie wel. Maar Judas Priest staat hier ook op, hoor… 😉
Ik snap de commotie rond de religieuze teksten van Morse niet. Als andere bands zingen over dwergen, elfjes, orcs etc. wordt het als zoete koek geslikt En zelfs over een electrisch kasteel van Ayreon (geweldige muziek trouwens) wordt lovend gesproken en m.i. zeer terrecht. Daar lees ik nooit iets van onzinnige teksten die natuurlijk nooit waarheid kunnen zijn. Ik vind het uitermate grapvol dat dat ineens wel gebeurt als een artiest, in dit geval Neal Morse, over zijn geloof in God zingt. Ik snap dat niet. Dit is volgens mij geen objectieve kritiek op de muziek maar een ondoordacht zeuren tegen het christendom. Als je dat wil doe dat dan op een site die daarvoor bestemd is.
En dan is er nog iets wat me van het hart moet. Misschien zijn er die zeggen dat het verraad is van Neal om bij Spocks beard weg te gaan. Bekijk het positief. Nu heb je twee mogelijkheden om naar goeie muziek te luisteren. Het is net als in het verleden van Marillion, Fish werd uit de band gezet (dat is wel een verschil met Neal maar toch…) en beide gingen verder en ik geniet nu van beide. Geweldig toch?
Probeer het positief te zien. Ik wens iedereen een gelukkig en bovenal een Muzikaal 2009 toe.
Hansch
Gefeliciteerd, Hansch, je bent erin geslaagd de strekking van de recensie volstrekt niet te begrijpen. Wat ik dan weer niet begrijp, is de Pavlovreactie waarbij er meteen geklaagd moet worden als zou het zeuren tegen het christendom zijn als je maar melding maakt van religieuze teksten.
Ha prikkie, leuk dat je reageert. Sorry als ik je niet heb begrepen. Maar kan jij mij dan uitleggen waarom er zo heftig op religieuze teksten wordt gereageert en als er een soortgelijke reactie op The Electric Castle van Ayreon komt je een ‘azijnpisser’ bent die de teksten niet zo serieus moet nemen en alleen van de muziek moet genieten?
Als buitenstaander denk ik dan: “What’s the difference?”
Ik hoop dat je mij enige helderheid kan geven in dit mysterie
Groet
Hansch
Zowel ik als Storm hebben bij Morse-albums geconcludeerd dat het er sprake is van zeer religieuze teksten, maar dat dat geen fluit uitmaakt voor de kwaliteit van ‘s mans muziek.
Die “soortgelijke reactie” (over welke religie werd daarin gezeurd dan?) was voor zover ik kan nagaan niet hier en al helemaal niet van mij of Storm. Moet ik hier verantwoording afleggen voor wat anderen ooit gezegd hebben?
Teksten zijn niettemin een integraal onderdeel van de muziek, en het is aan ieder om te bepalen hoe belangrijk dat ‘ie dat vindt. Dat betekent voor een recensent echter ook dat het een negatief oordeel kan betekenen als de religieuze teksten de overhand nemen en de kwaliteit van de muziek naar diens oordeel negatief beinvloeden. Dat laat onverlet dat iemand dat een positief punt kan vinden, maar dat hoeft de recensent niet te weerhouden van een negatief oordeel. Maar ja, het is nu eenmaal zo dat positieve recensies worden toegejuicht en dat de recensent er geen verstand van heeft als de recensie negatief is.
Maar het zou wel eens prettig zijn als mensen zoals jij eerst eens de recensie zouden *lezen* voor er weer allerlei oordelen over de recensent worden gespuid.