Ik dacht met een maatje van James Holden van doen te hebben, maar dat is de Border Community! Zou me niet verbaasd hebben, de technowhizzkids zijn tenslotte ook fan van minimal music en de levende legenden Philip Glass en Steve Reich. Muhly is een nieuwe, jonge vertegenwoordiger die op hun werk voortborduurt. En een talentvolle, hij werkte al voor Glass als o.a. keyboardspeler. Een andere hippe connectie is die met IJsland. Muhly werkte (natuurlijk zou ik bijna zeggen) samen met Björk en Mothertongue is geproduceerd door Valgeir Sigurdsson, tevens zijn labelbaas. Gooi al de genoemde namen bij elkaar en je hebt het geluid van dit album. Er staan drie stukken op, elk bestaande uit verschillende delen. Opener en titelstuk “Mothertongue” is vierdelig. Het is het, beste meest toegankelijke, klassieke werk, dat heel fraai eindeloze kreetjes van de sopraan Abigail Fischer mengt met instrumentatie à la Reich’s Music For 18 Musicians. De moderne tijd is aanwezig in de vorm van enkele synthesizers en het algehele gevoel dat het stuk ook wel op een Sigur Rós-album had gepast. Het driedelige “Wonders” is minder. Ene Helgi Hrafn Jónsson zingt en speelt trombone, maar de meest prominente rol is weggelegd voor het klavecimbelspel. Het deed me denken aan de samenwerking van Björk met Will Oldham op de bijzonder experimentele soundtrack van Drawing Restraint 9. Het wederom driedelige “The Only Tune” sluit de collectie. De Amerikaanse folkmuzikant Sam Amidon zingt hier folky liedjes, die door Muhly flink door de mangel zijn gehaald. Dan krijg je trucjes als een tekstregel die door eindeloze herhalingen wordt opgebouwd. “There.” “There were.” “There were two”. “There were two sisters.” etc. Klinkt wat flauw, maar het is toch verslavend. Net zoals de hele plaat eigenlijk. Uitdagende muziek, maar niet té.
mij=Bedroom Community / Konkurrent