Normaal luister ik op mijn reis van werk naar huis altijd nog even met de koptelefoon op naar de cd waarover ik die avond een recensie ga schrijven. Om nog even scherp te krijgen waar ik heen wil met mijn stukje. Dat is wel een gedoe hoor, altijd weer mp3’s maken en overhalen naar mijn mp3-speler, maar het zit zo in mijn dagelijkse ritme dat het vrijwel automatisch gaat. Gisteren was ik het vergeten. Daarom zat ik noodgedwongen te luisteren naar de Coen & Sandershow op 3FM. Ik viel met mijn neus in de boter, want de 3FM-megahit was net aan de beurt. Het bleek een verrassende te zijn deze week: Nina Kinert met het ingetogen “Beast” (dat overigens best veel lijkt op Gary Jules-versie van “Mad World”, maar dat terzijde). Ik zette het volume iets hoger en droomde weg op de melancholische pianoklanken en breekbaar koele zang van Kinert. Tot ergens halverwege het nummer één van die twee oetlullen van 3FM het nodig vond om keihard ‘WAKKER WORDEN’ door het nummer heen te laten schallen. Ik had enorm de smoor in en zette de radio subiet uit. Zij mogen zoiets dan humor vinden, dat vind ik het allesbehalve. Als ik hun baas geweest was, dan had ik ze ter plekke voor twee weken geschorst. (Helemaal omdat ik, toen ik het nog even terug luisterde via de stream, ook nog eens een wanstaltige afkondiging hoorde). De tijd dat ik wel genoot van “Beast” had ik me me zitten bedenken dat het zo leuk was, dat Nina door deze single en het album Pets & Friends een beetje uit de schaduw zou komen van haar ‘beschermvrouwe’ Ane Brun bij wie ze ook in de begeleidingsband speelt. Ik vond Pets & Friends bij beluistering de afgelopen week namelijk veel leuker dan wat was blijven hangen van het optreden van deze schone Zweedse in het voorprogramma van Brun. Kinert is op plaat nog meer het jonge ondeugende tikkie bitchy zusje van Brun, dat toch ook heel melancholisch en ingetogen kan zijn zoals ze in “Beast” zo mooi laat horen. De knappe brunette is speelser in het fröbelen aan de arrangementen en het strooien van met beats en samples in haar liedjes. Ze gaat ook verder in haar teksten. Ane zou bijvoorbeeld een tekst als die van “I Shot My Man” nooit schrijven, denk ik. Toch legt Nina het, als ik ze tegenover elkaar af zou moeten wegen in een balans, het nog af tegen Ane. Maar dat is geen schande. Ze winnen het samen anytime van Coen Swijnenberg & Sander Lantinga. Naar die idioten, die zogenaamd grappige DJ’s, luister ik voorlopig echt niet meer.
mij=V2
Grappig om dit hier terug te lezen, ik had precies hetzelfde. Verbaasd over de mooie megahit, autoradio ietsje harder…
Gelukkig zat de Cavalera Conspiracy nog in mijn cd-speler.
HAHA…
Ja er zit er hier nog eem die hetzelfde dacht. Geweldig nummer.
Bij mijn vorige baan moest ik verplicht naar 3fm luisteren. De grootste hekel had ik aan Coen en Sander. Ongelofelijk, hoe ongetalenteerd mag je tegenwoordig zijn om iets bij 3fm te doen?
Afijn, terug naar Kinert. Ik zag haar bij het voorprogramma van Brun, en stiekem vond ik Kinert leuker dan Brun. Ja, de laatste heeft betere nummers en is een betere zangeres, maar Kinert is stukken spannender (alhoewel daar in de strijd met Brun ook niet al te veel voor nodig is – red). Ik ben dus erg benieuwd naar dit album! *snort ickstuff aan*
@Inge: Toen ik Kinert zag in Rotterdam vond ik de eerste helft van het concert niet bijster boeiend. Toen er wat meer interactie kwam met haar band werd het inderdaad spannender. Ane is dan misschien minder spannend, maar de pracht van de liedjes en goddelijke stem compenseren dat gemakkelijk. Haar laatste plaat vind ik een van de mooiste tot nu toe van dit jaar.
Verdikkeme, heb ik dat album beluisterd van Nina, blijkt dat óók weer saai te zijn. Als voorprogramma bij Ane Brun deed ze ook nog wat dingen met elektronica, maar op Pets & Friends is het weer gewoon tokkel-tokkel-zucht-zucht-brush-brush-tokkel-tokkel. Jammer. Dat snapt die Torrini (kunt u die naam nog horen?) dan een stuk beter. Kent iemand ook singer-songwritervrouwen met een IJslandse moeder en Zweedse vader?
@Inge: Er zijn veul mensen die van tokkel-tokkel houden hoor 🙂
Na een paar keer luisteren is het nieuwe er wel af, toch een fijn album.
Anna Ternheim, anybody?
Pas maar op, het stikt hier van de Anna Ternheim groupies 🙂
U riep?!?!?
(ps: volgende maand nieuwe Anna Ternheim!!!)
En dat wint dan een Gouden Radioring…….
Tja dat soort verkiezingen is ook niets meer waard sinds het sms en internet tijdperk..
Vergelijkbaar met De Tragische Vrienden (Magic Friends (Sjors Frölich en Peter Plaisier))… Kent iemand ze nog?
Wanneer Coen Swijnenberg & Sander Lantinga een Gouden Radioring winnen zegt dat meer over het niveau van de luisteraars!!!
En zo ging Nina op Motel Mozaïque in één adem van ‘Beast’ over in ‘Mad World’. Live is ze toch wel erg sterk zeg.
Dat zal d’r nog wel even blijven achtervolgen vrees ik 🙂
@b°b, deed ze in Nijmegen ook 🙂