Tom Waits, maar dan met Jello Biafra op zang. Of toch 16 Horsepower. Maar dan wel uit de begintijd, toen Dave Eugene nog minder braaf was. Met Woven Hand heeft het in ieder geval niets van doen, al klinkt O’death wel alsof de duivel ze op de hielen zit. Of eigenlijk misschien wel andersom. Hmmm, hoor ik hier nu ineens The Pogues? Ja ook, maar dan The Pogues die akoestische covers van Dropkick Murphys speelt! Of weer andersom. Aaargh, ik word gek! Hier speelt een band die mijn hele katholieke deel van platenkast omgeflikkerd heeft. Alhoewel? Jello Biafra katholiek? Dat zou ik nog eens na moeten zoeken. Maar hele zootje ligt dus in duigen en de vier heren van O’Death proberen op Broken Hymns, Limbs and Skin, onder productionele leiding van Alex Newport (verrek, die hoor ik ook!) er weer fatsoenlijke herrie van te maken en dat lukt ze verdomd goed. Maar dan wel degelijke gereformeerde wijze, want hel en verdoemenis is nooit ver weg! Dat is het! Biafra is gereformeerd! Moet wel als gemankeerde dominee zijnde. Het kan ook de geest van Johnny Cash wezen, want die is ook nooit ver weg. Anyway, als de Duivel door het zuiden van de Verenigde Staten trekt, dan nemen ze O’Death mee als begeleidingsband. En Tom Waits, Shane MacGowan, Jello Biafra, Johnny Cash en Hank Williams zagen dat het goed was…
mij=City Slang / V2