Roy Santiago – At Mt. Ventoux

The one who gave me my name
twenty-eight years ago
went home
Gelukkig is het aantal mensen van wie ik ongewild afscheid op jonge leeftijd heb moeten nemen tot nu toe beperkt gebleven. Mijn grootouders, die alle vier al een aantal jaren dood zijn, waren – op een na – allemaal dik in de tachtig. Al doet het dan nog steeds pijn om afscheid van ze te nemen, ik kon er wel vrede mee hebben. Mijn ouders zijn gelukkig allebei nog springlevend en kunnen genieten van hun kleinkinderen. Het doet me altijd goed om dat te zien. Dat gaat de vader van Roy Santiago niet meer meemaken helaas. Met zijn eenenvijftig jaar werd hij veel te vroeg teruggeroepen. Hij streed een oneerlijke, bijna bij voorbaat verloren strijd, maar weigerde op te geven. Op At Mt. Ventoux schrijft en zingt Roy het verdriet van zich af. Dat doet hij met minimale middelen. Eigenlijk net als op zijn vorige plaat [broca], maar door de manier waarop hij het overlijden van zijn vader verwerkt heeft in de elf korte liedjes (af en toe zijn het bijna schetsen) wekken de nummers een ongemakkelijk gevoel op. Het komt ook doordat ik de Mt. Ventoux totaal niet associeer met de dood. Ik associeer de Mt. Ventoux met het euforische gevoel dat ik kreeg de keren dat ik die moordenaar van de Provence opfietste en het elke keer weer van hem won. Mijn eigen gehijg, het ratelen van de ketting, de pijn in de benen, de weidse uitzichten. Dat wordt door deze prachtige, sombere plaat geheel terzijde geschoven. Daarvoor komt een brok in de keel van de breekbaarheid en emotie die weerklinkt in de liedjes.

mij=Badmintone