Take Root 2008

Het is intussen al een aardige traditie geworden. De eerste zaterdag van oktober vindt het Take Root-festival plaats, dit jaar al weer voor de elfde keer en nu voor de tweede keer in de Oosterpoort in Groningen.

Sinds het festival in Groningen plaatsvindt, mag ik me ook vaste fotograaf van het festival noemen, samen met Gerrie van Barneveld. Na al een paar jaar de festivals in Assen te hebben bijgewoond als fotograaf voor mijn eigen site en voor File Under voelt het toch wel een beetje als een eer om voor Take Root zelf te mogen werken. Het brengt ook wel wat meer druk mee, de foto’s moeten nu ook Take Root zelf vertegenwoordigen. En je moet op tijd aanwezig zijn. Bands missen is er niet bij natuurlijk.
Vanwege werk, een flinke computercrash en de gevolgen daarvan en nog wat andere zaken heb ik me dit jaar niet echt heel erg verdiept in wie en wat er deze editie allemaal zouden staan, maar ik wist wel dat John Hiatt zou komen als ‘grote naam’ en daarnaast Bon Iver, waarvan ik onlangs nog de LP heb gekocht. Ergens ook wel prettig, want zo kun je nog een keer aangenaam verrast worden en dat vind ik in muziek toch het leukste.

mij=Door: Klaas. Foto's: Klaas
Om 15:00 uur meldde ik me bij de Oosterpoort om fotopas, armbandje en lunchpas (jaja, nog een voordeel van ‘voor de zaak’ werken) te halen. Een uur later begon het festival al. Als festivalfotograaf moet je natuurlijk proberen overal wat van mee te krijgen en laat ik je alvast vertellen dat dat dit jaar helemaal geen makkelijke opgave was. Verdeeld over vier podia speelden namelijk in totaal achttien (!) bands. De Kleine Zaal was ingericht als zaal waar grotendeels de rustigere muziek zou spelen, in de Foyer speelde als gewoonlijk het ruigere werk, de Binnenzaal werd dit keer niet gebruikt, maar in de Entreehal is een podium neergezet voor ‘alternatieve muziek’ en dan is er natuurlijk nog de Grote Zaal voor de het bekendere werk.

Ik begin om 16:00 uur het festival in de Foyer waar Nathan Hamilton en band spelen. Het nadeel voor deze jongens is natuurlijk dat een festival aftrappen niet echt een hele eervolle zaak is. Veel publiek komt pas uren later en wat er is, moet nog in de stemming komen. Gelukkig spelen Nathan en band een flink stevige set die een goede basis legt. In de Kleine Zaal spelen Dan Bern en Paul Kuhn intussen voor het publiek dat het festival graag wat rustiger begint. Het is er al redelijk druk maar mij trekt het niet echt. Na mijn plaatjes te hebben geschoten ga ik weer even kijken naar Nathan en zijn mannen.

Dat geeft tevens goed zicht op de Grote Zaal waar om 17:00 uur de American Music Club begint. Op zich zal dat best een goede band zijn, maar het komt op mij niet echt over. Daarbij helpt de rampzalige verlichting ook niet. Het zal toch niet weer, hè…?Ik heb bij de Take Root- en Rhythm & Blues-festivals in de Oosterpoort nog nooit goed licht in de grote zaal gehad en ik zie het al weer helemaal gebeuren nu. Nou ja, snel naar de Entreezaal dan maar waar Clare & The Reasons spelen. Het licht is hier beter en Clare is een leuke dame… Maar de hele band speelt in knalrode pakjes. Dat in combinatie met rood licht is heel erg leuk voor fotografen. Muzikaal een hele leuke set en een leuke ontdekking.

In de Kleine Zaal zullen de meeste optredens plaats vinden en de programmering hier loopt dan ook niet helemaal gelijk aan die van de overige podia. Op tijd hier even kijken om toch nog een stukje Annie Keating mee te pakken. Een aardige dame die met een kleine band een erg mooie set neerzet en het publiek gemakkelijk voor zich weet te winnen. Het valt Annie op (en niet alleen haar) dat het publiek hier zo adembenemend stil is. Ik was dat wat minder, bij binnenkomst viel de lenskap van mijn fisheye lens op de grond en laat dat nou de enige metalen lenskap zijn. In een verder muisstille zaal was het alsof er een kanon werd afgeschoten en ik kon wel door de grond zakken….

In de Foyer staan ondertussen om 18:00 uur The Storys op het podium en die knallen er weer flink op los. Bandleider Steve Balsamo maakt zich nog even heel populair als hij ons ‘The Danish’ noemt, maar stelt ons gerust dat we hem er niet op hoeven aan te vallen, hij heeft een Nederlandse gitariste in de band en hij vermoedt dat zij hem nog wel even goed op zijn nummer zal zetten. Op tijd weer terug naar de Kleine Zaal die ondertussen een concert voor ligt op de rest als daar Royal Wood begint, een tweemansformatie. Het klinkt wel goed, maar ik heb niet heel veel tijd, want ik moet om 19:00 uurweer in de Grote Zaal zijn. Met de verlichting van de American Music Club nog in het achterhoofd wil ik een beetje vooraan staan om er nog wat van te kunnen maken bij Jimmy LaFave. Muzikaal ben ik niet echt onder de indruk van Jimmy, ik heb hem al eens zien spelen in De Lantaarn en de man geeft nieuwe betekenis aan saaie podiumpresentatie. Er gebeurt werkelijk niets bij hem. Muzikaal zal het wel goed zijn, want het is er druk zat, maar ik ga snel naar de Entreehal. Tegelijk met Jimmy LaFave is daar de band O’Death gestart, een countrypunkband en daar is het dus feest. Heerlijk dampend optreden en een plezier om naar te kijken.

Tussen O’Death en het volgende optreden wissel ik snel even mijn lunchbon in voor een bord en een wandeling langs een lopend buffet en even later ben ik er weer helemaal klaar voor. Als om 20:00 Bowerbirds in de Kleine Zaal start, wordt de set aangekondigd als iets waar je gaandeweg in meegetrokken wordt. Het begint erg goed, maar als festivalfotograaf kun je je helaas niet helemaal verliezen in een set en dus ga ik snel even in de Foyer kijken waar Built To Spill aan het spelen is. Het is er erg druk en de jongens knallen. Ik bekijk het echter alleen even van de zijkant, want ik moet nu echt op tijd in de Grote Zaal staan voor John Hiatt, die om 21:00 start. Daar is het me even druk! Ik weet me nog redelijk goed naar voren te worstelen. Achter me staat een stel dat de zinnen heeft gezet op de setlist, maar die komen bedrogen uit als John na het eerste nummer aangeeft “I’ll just wing it. I couldn’t bring myself to make a setlist for just one hour, so I’ll see what comes along. If you wanna hear something, just yell it out and I’ll see if I can remember it”. Een uurtje improviseren dus. Het licht is zowaar nog goed ook. Na een poosje probeer ik me uit die overvolle zaal opzij een weg naar de deur te banen, waarbij ik vanuit een tweetal andere posities nog wat foto’s schiet. John Hiatt vanuit maar één positie is niet goed genoeg voor een gallerij.

Met wat moeite lukt het me toch de zaal uit te komen en kan ik in de Entreehal nog mooi een stukje My Brightest Diamond meepakken. Wat een geweldig concert is dit toch weer. De Entreehal blijkt voor mij toch het mooiste podium te hebben. Lekker verrassende muziek. Met ukelele en verschillende gitaren leidt Sarah Worden de band, die verder uit een cellist en twee violisten bestaat. Prince’s “When Doves Cry” wordt echter volledig door Sarah gespeeld en gezongen. Fraaie uitvoering!

Maar de plicht roept en ik baan me een weg door het publiek in de Kleine Zaal om daar nog even David Olney en Sergio Webb te bekijken. Ik had me hier niet echt veel van voorgesteld, maar het blijkt toch een erg leuke set te zijn met vermakelijke liedjes. Terug in de Foyer is om 22:00 de band Ladyhawk begonnen en dat blijkt een geweldige band. Jeumig, wat knallen die kerels zeg! Wel beginnen de uren te tellen en raak ik wat vermoeider.

In de Kleine Zaal begint dan de laatste band. Ergens wel vreemd dat na een avond met toch voornamelijk hele rustige muziek hier Steve Wynn hier met een volledige band (The Dragon Bridge Orchestra) elektrisch afsluit. Wel een leuke set overigens, maar ook hier blijf ik maar even want als er iets is waar ik op tijd bij aanwezig wil zijn, is het wel de laatste band die vanavond in de Grote Zaal speelt, Bon Iver. De LP heb ik tijden geleden gekocht en die is erg goed. Er zijn blijkbaar meer mensen die dat vinden, want ruim voor 23:00 uur is het al goed druk in de zaal. Op het podium staan twee drumstellen, een plek voor gitaar en een plek met gitaar en toetsenbord. Ik heb nog geen idee hoe de bandbezetting zal zijn, maar positioneer me bij het toetsenbord, want daar heb ik ook zicht op de ‘losse’ gitaar. Justin Vernon, de grote man achter Bon Iver, blijkt achter het toetsenbord plaats te nemen, dus al met al een goede positie. De set is echt geweldig en redelijk stevig. Niet rockend, maar toch zeker met volume.

Toch wil ik in de Entreehal ook de laatste band nog even zien, dan heb ik alles gehad. Geheel in stijl met het podium daar geeft het Canadese Elliott Brood daar een heerlijke alternatieve knallende set weer. Ook daar is nog voldoende publiek aanwezig. Ondertussen is het bijna twaalf uur. Tijd voor de laatste nummers en dan is het voor 2008 al weer gedaan met Take Root. Was het vorig jaar nog wennen in de Oosterpoort, ondertussen zijn we al aardig gewend en het kitscherige van DeSmelt mag dan gemist worden, het is zeker geen verkeerde beslissing geweest. Er zijn geweldige mogelijkheden hier in Groningen. Op naar oktober 2009!