Als volwassene heb ik nooit veel met auto’s gehad. Dat was als kind wel anders. Ik had namelijk een racebaan waar je Matchbox-autootjes vanaf een hoogte kon laten starten. Via loopings en bochten kon het karretje dan naar de finish rijden. Als ze het haalden. Ik hield hele competities waarbij een Kever en een Lotus het eigenlijk altijd wel wonnen. De wieltjes reden simpelweg het soepelst. Ergens achteraan eindigde een Datsun. Misschien dat het daarom toen al wel een voorteken was dat ik de muziek van The Datsuns nooit echt heb begrepen. Over het debuut in 2002 waren diverse mensen in mijn omgeving enthousiast, maar ik vond de mix van garage en hardrock niet zo interessant. Inmiddels zijn we zes jaar en drie albums verder als er weer iets nieuws van de het viertal uit Nieuw Zeeland verschijnt. Als ik Headstunts (zet u de letters van The Datsuns zelf even in een andere volgorde…) anno 2008 beluister dan is het allemaal wat minder garage geworden dan in 2002. Het zijn toch meer popliedjes, maar dan wel in de goede zin van het woord. Het is zeker niet mainstream geworden. Het kwartet nam dit album in Zweden op en produceerde e.e.a. zelf. Of de fans van het eerste uur hierop nog aanhaken betwijfel ik, maar Headstunts straalt genoeg energie uit. Dit wordt zeker wild mee springen tijdens de komende concerten in ons land. Vermakelijke plaat, al zal ik wel nooit fan worden. Daarvoor ging er in mijn jeugd dus al wat mis.
mij=Cooking Vinyl / V2