Er was eens een metalcore-band genaamd Botch. Botch was niet een heel erg bekende band, maar met hun laatste plaat We Are The Romans uit 1999 wisten ze toch behoorlijk opzien te baren in de internationale metalcore- en posthardcore-scene met hun dwarse dissonante riffs en vreemde songstructuren. Aan alles komt een eind en zo ook aan Botch, maar uit de as van Botch zijn twee goede bands voortgekomen. De ene is Minus The Bear, die het vooral zoeken in gestructureerde proggy indierock-met-emo-inslag en vorig jaar flink indruk wisten te maken op ondergetekende met hun derde plaat Planet Of Ice, de andere band is het wat ruigere These Arms Are Snakes, die intussen ook bij hun derde full-length zijn aangekomen. These Arms Are Snakes doet ook aan posthardcore, maar dan de minimalistische variant waarbij de nadruk ligt op dwingende grooves en Les Savy Fav-achtig ruimtelijk gitaarwerk, gecombineerd met een zanger die zijn teksten afwisselend schreeuwt, sneert en af en toe zingt in een Jello Biafra-achtig timbre. Zeg ergens tussen At The Drive-In en The Blood Brothers, maar dan minder manisch en meer op sfeer gericht. Waar hun vorige plaat Easter al een erg sterke plaat was, is de nieuwe wederom erg overtuigend. De plaat luistert weg als een geheel en er is werkelijk geen zwak moment op te vinden. Deze groep doet waar ze goed in is, weet wat ze wil en laat zich niet van de wijs brengen door trends en hypes. Voor wie zijn posthardcore gewaagd en groovend wil hebben is dit een uitgelezen plaat om eens in te duiken.
mij=Suicide Squeeze / Konkurrent