Na de kritiek van met name de media op het nogal controversiële The Crusade was het de vraag of het Amerikaanse kwartet van Trivium met een album op de proppen zou komen dat de criticasters voor eens en altijd de mond zou snoeren. De waarheid gebiedt te zeggen dat dit slechts ten dele gelukt is. Door een surplus aan rauwe riffs en het veelvuldig gebruik van schreeuwerige vocalen is er weliswaar een terugkeer naar het alom geprezen Ascendency, maar hoewel Shogun een aantal ijzersterke nummers herbergt zoals opener “Kirisute Gomen” en “Into The Mouth Of Hell We March” lijkt veel van het gebodene uit hetzelfde vaatje te tappen. Als gevolg hiervan zijn veel nummers onderling inwisselbaar. Niettemin is Shogun bepaald geen misselijke thrashplaat geworden. Door de wisselwerking tussen brute en melodieuze passages is een homogeen geheel ontstaan waarin vooral voor het beukende spel van bassist Paolo Gregoletto een hoofdrol is weg gelegd. Met welhaast chirurgische precisie schept hij een solide basis waar Heafy en Beaulieu hun afzonderlijke gitaarpartijen over heen kunnen leggen en waarbij de eerste zich tevens naar hartenlust de longen uit het lijf kan schreeuwen. Met Shogun heeft Trivium ogenschijnlijk de gulden middenweg gevonden tussen het rauwe karakter van Ascendency en de toegankelijkheid van The Crusade. Vergelijkingen met Metallica gaan nog slechts sporadisch op. Daarentegen roept de overgang van extreem harde stukken naar meer melodieus gerichte intermezzo”s in bijvoorbeeld “Throes Of Perdition” onherroepelijk de gedachte op aan het oudere werk van In Flames. Dat is evenwel beslist geen manco.
mij=Roadrunner / CNR