Anne Clark heeft een klein probleem, maar dat heeft ze al tijden en daar kan (en wil) ze weinig aan veranderen. Het is haar stem. Ik heb zelf absoluut geen probleem met haar praatzingende voordracht, maar ik weet zeker dat er heel veel mensen zijn die hierdoor af zullen haken. Dat is best jammer, want muzikaal gezien is Anne Clark hartstikke boeiend. Wie bijvoorbeeld een album als Mezzanine van Massive Attack interessant vindt, wordt in bijvoorbeeld “Nothing Goin On”, het openingsnummer vam The Smallest Acts Of Kindness op zijn wenken bediend. Deze cd is haar eerste album met nieuw studiowerk in dertien jaar. Dat is knap karig voor iemand die tussen 1982 en 1997 een flink aantal albums afgeleverd heeft. De oorzaak van de stilte lag deels in het overlijden van haar vader in 1996. Dat ze nu toch weer met nieuw materiaal komt, komt door het overlijden van haar moeder, dat haar de studio weer indreef. Een groot deel van haar muziek bestaat nu veel meer dan op haar jaren tachtig platen uit akoestische instrumenten als cello, viool en piano. De zwierige melancholische melodieën die deze instrumenten hier laten horen passen net als de meer elektronisch georiënteerde tracks prima bij haar verhalende teksten. Mooi is het ook dat in sommige nummers beide kanten elkaar treffen. Dit levert interessante clashes op zoals in “Psalm” en “As Soon As I Get Home”. Toch is het hoogtepunt van The Smallest Acts Of Kindness zonder twijfel het bijna trance-achtige “Full Moon”, waarin Clark in haar teksten ouderwets van leer trekt.
mij=netMusicZon / Grove Attack / Rough Trade