Axel Rudi Pell. Een echte hardrocknaam vind ik het niet. Meer een voetballer bij Alemannia Aachen, of een showmaster-in-glitterpak bij een Duitse commerciële zender. Maar de naam mag het dan niet uitstralen, de man is al jaren een constante kracht in de Duitse classic rock. Dit is alweer zijn dertiende album onder eigen naam sinds 1989. Van een Klaus Meiniaans accent is geen sprake, omdat Pell al sinds 1997 gebruik maakt van de diensten van Johnny Gioeli. Deze Gioeli volgde destijds Jeff Scott Soto als zanger bij Axel Rudi Pell op en dit is een van zijn vier (!) bands. Opvallend feitje: zijn stijl van zingen ligt wel dicht tegen die van Klaus Meine aan. Een andere Amerikaanse toevoeging aan de band is Mike Terrana. Pell is een zeer bekwame gitarist, die heel behoorlijke songschrijverstalenten en technische kwaliteiten op de gitaar paart aan gevoel voor verhoudingen. Dat betekent dat hij wel soleert, maar dat in dienst van de song doet. Tegelijkertijd is echter de verrassing ver te zoeken op dit album. Het zijn stuk voor stuk degelijke nummers, de band en Gioeli leveren een prima prestatie af, maar na een couplet en een refrein weet je hoe het verder gaat. Dat is opmerkelijk als je bedenkt dat vrijwel alle tracks de vijf minuten overstijgen. Het zou een aantal songs ten goede gekomen zijn als ze een stuk waren ingekort, simpelweg omdat de extra minuten ook niets meer toevoegen en daarmee vooral in de weg gaan zitten. Dat merk je extra doordat ze wel in alle opzichten het stempel ‘Duitse hardrock’ met zich meedragen. Dit album laat me dan ook achter met een tweeslachtig gevoel: best lekker, maar te weinig verrassing en te lang.
mij=Steamhammer / SPV / CNR